၁ ) သင္ဘာလိုခ်င္လဲဆိုတာကို သိၿပီးေနာက္ -- သင္မသြားရင္ -- အဲဒီအရာကို သင္ဘယ္ေတာ့မွရမွာမဟုတ္ဘူး
၂ ) သင္ဘယ္ေတာ့မွ မေမးရင္ --- အေၿဖ ဆိုတာလည္း ရွိလာမွာမဟုတ္ဘူး
၃ ) သင္ေရွ႕ကို ဆက္မလွမ္းရင္ -- သင္အၿမဲတမ္း တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ ရွိေနလိမ့္မယ္
Wednesday, February 29, 2012
Tuesday, February 28, 2012
ေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္ အက်ဥ္းစံ
ဗုဒၶဟူးေန႕သို႕ ဆုိက္ေရာက္လာခ့ဲေလၿပီ။ ရာသီဥတုသည္ စိုစြတ္ ထုိင္းမႈိင္းလ်က္ ရွိ၏။ ရီေ၀အံု႕ဆုိင္းေနေသာ မုိးေကာင္းကင္ထက္ဆီမွ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ ေနေရာင္ျခည္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ တခြင္လံုး ကို ၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ ပက္ဖ်န္းေပးလ်က္ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ဘက္ဆီမွ တ၀ီ၀ီ ျမည္သံမ်ားသည္ ကာဆာဘရီဇာ အိမ္ႀကီးဆီသို႕ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္၏။ ဤၾကားထဲမွပင္ အိမ္ႀကီးသည္ ထူးထူး ျခားျခား တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႕လ်က္ ရွိေလသည္။
အျပင္ေလာကရွိ ရာသီဥတု အေျခအေနႏွင့္ ေကာင္စစ္၀န္၏ စိတ္သည္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ျဖစ္လ်က္ ရွိေလသည္။ ယေန႕ နံနက္ အိမ္ရာမွ ႏုိးလာကတည္းက ဘရန္းဒီး၏ စိတ္သည္ သာယာၾကည္လင္ျခင္း ကင္းမ့ဲ လ်က္ရွိသည္။ သူ ရင္ဆုိင္ေနရေသာ ျပႆနာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္က့ဲသို႕ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ မည္ကို လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ရက္ကပင္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးခ့ဲၿပီး ျဖစ္၏။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေသာ ကိစၥတခုႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ သူသည္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္၍ စဥ္းစားေသာ အေလ့အထရွိသူ မဟုတ္ေပ။ သူ႕အေနျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ထားသည့္ အတုိင္းသာ ဆက္လုပ္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သို႕ဆုိလွ်င္ သူ႕မွာဘာမ်ား ေသာက ေရာက္စရာ လုိပါေတာ့သနည္း....။ သို႕ေသာ္လည္း လြန္ခ့ဲေသာ ရက္မ်ားအတြင္းမွစ၍ စြဲကပ္ လာေသာ စိတ္ညစ္ စိတ္ရႈပ္မႈသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ မေပ်ာက္ေသး။
နံနက္စာ စားအၿပီး ႐ံုးသို႕မသြားမီ ဘရန္းဒီးသည္ နီကိုလတ္စ္ကိုေခၚ၍ သူလုပ္စရာရွိသည့္ ကိစၥမ်ားကို နည္းလည္ေအာင္ ရွင္းျပသည္။ နီကိုလတ္စ္ကလည္း သူ႕အေဖေျပာျပေနသမွ်ကို ေအးေဆးစြာပင္ နားေထာင္ သည္။ ၾကားျဖတ္၍ ေျပာခ်င္စိတ္ ေမးခ်င္စိတ္ ရွိေသာ္လည္း မေမး၀့ံ။ ေနာက္ထပ္ သူႏွင့္ သူ႕အေဖ ၾကားတြင္ ျပႆနာ ထပ္ျဖစ္မည္ကို ေၾကာက္လ်က္ရွိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕အေဖ ကားနား သို႕ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္မူ နီကုိလတ္စ္၏ စိတ္သည္ လႈပ္ရွားလာသည္။ ေျပာခ်င္သည့္ စကားကို မေျပာပဲ မေနႏုိင္ ျဖစ္လာသည္။ သူသည္ တံခါး၀တြင္ ရပ္ေနရာမွ သူ႕အေဖအား တခ်က္ေမာ့္ၾကည့္ၿပီး 'မသြား ပါနဲ႕လား.... ေဖေဖ'ဟု မ၀့ံမရဲေလသံျဖင့္ လွမ္းေျပာသည္။
"မသြားလုိ႕ မျဖစ္ဘူး နီကိုလတ္စ္" နီကိုလတ္စ္ၿငိမ္ေနသည္။
"မသြားပါနဲ႕ ေဖေဖရယ္၊ ေဖေဖသြားေနဖုိ႕ မလိုပါဘူး၊ ဂ်ိဳစီကိုပို႕တာ သူတုိ႕ဘာသာ သူတုိ႕ ပို႕လဲရမွာပါ၊ ေဖေဖ လုိက္ဖုိ႕ လုိမယ္မထင္ပါဘူး'ဟု နီကိုလတ္စ္က ထပ္ေျပာျပန္သည္။
သို႕ေသာ္ လည္း ထုိအခ်ိန္တြင္ ဘရန္းဒီးသည္ ေမာ္ေတာ္ကားထဲ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ကားထဲမွေန၍ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္း စြာ ယမ္းျပသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္တဘက္ ေျမႇာက္၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကား သည္ ထြက္သြားေလသည္။
ဘရန္းဒီး႐ံုးေရာက္သည့္အခါ သူသြားရမည့္ ခရီးအေၾကာင္းကို ေတြးဖုိ႕ အခ်ိန္မရေတာ့။ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ သို႕ သြားေရာက္ေနထုိင္ရန္ ေလွ်ာက္ထားသူမ်ားအား လူကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ဆံုး စစ္ေဆးျခင္း၊ ယင္းတုိ႕ကို ေလွ်ာက္လႊာ မ်ားကို စိစစ္၍ ေထာက္ခံေပးျခင္း၊ ဆိပ္ကမ္းမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာမည့္ အေမရိကန္ သေဘၤာ မ်ား ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္လည္ထြက္ခြာႏုိင္ေရး အတြက္ လုိအပ္သည့္ ကိစၥအ၀၀ကို စစ္ေဆး ရွင္းလင္း ေပးျခင္း စသည့္အလုပ္မ်ားျဖင့္ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနရေလ၏။
ထုိတာ၀န္မ်ား ၿပီးစီးသြားျပန္ေတာ့လည္း ပါရီၿမိဳ႕မွ ထုတ္ေ၀သူ တဦးထံမွ စာတေစာင္ ေရးရျပန္သည္။ ထုတ္ေ၀သူ မွာ ပါေမာကၡ ေဟးလီးဗီးက အႀကံျပဳ ေထာက္ခံေပးခ့ဲသူ ျဖစ္၍ သူ႕စာမူ "ေမးဘရန္းခ်ီး" အေပၚတြံင္ လုိလိုခ်င္ခ်င္ ရွိလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရေပသည္။ စာေရးရသည္မွာ ယခင္ကလုိ သြက္သြက္ လက္လက္ မရွိ။ သူ႕ကေလာင္တံသည္ ေလးကန္ ဖင့္ႏႊဲလ်က္ ရွိ၏။ သူ႕စိတ္သည္ ထိုင္းမႈိင္းလ်က္ ရွိသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ သူ႕မွာ ေက်နပ္မႈကေလး တခုေတာ့ရွိပါ၏။ သူေရးသား ျပဳစုေနေသာ စာမူ သည္ အၿပီးသတ္ သြားခ့ဲၿပီျဖစ္ရာ ယခုဆုိလွ်င္ ထုတ္ေ၀သူထံသို႕ ပို႕ဖုိ႕အတြက္ ထုပ္ပိုးၿပီး သူ႕အိမ္ခန္း ထဲတြင္ အသင့္ရွိေနေပၿပီ။
တနာရီ ထုိးေသာအခါ ဆင္းဒ၀စ္ေပါင္မုန္႕ တခ်ပ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီတခြက္ကို ေန႕လယ္စာအျဖစ္ သူ႕အခန္း ထဲမွာ၍ စးလုိက္သည္။ ေနာက္မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕အၾကာတြင္မူ သူသည္ ဘူတာရံုဘက္သို႕ ဦးတည္၍ ေလွ်ာက္သြား လ်က္ ရွိ၏။ မုိးေပါက္မ်ား တဖြဲဖြဲက်စျပဳလာေလၿပီ။ မုိးေရစက္မ်ားသည္ ညစ္ပတ္ ေပေရ လ်က္ ရွိေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ခပ္ျပင္းျပင္း ရိုက္ခတ္လ်က္ ရွိသည္။ ေကာင္စစ္၀န္သည္ မိုးေရစို မည္ကိုပင္ ဂရုမထားပဲ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ပင္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ႕စိတ္အာရံုသည္ ဂေရစီယာထံသို႕ ေရာက္လ်က္ ရွိသည္။ သူေမးျမန္းစံုစမ္းစဥ္ အခါက ဂေရစီယာ ျပဳမူခ့ဲေသာ ရုန္႕ရင္းရုိင္းစိုင္းမႈမ်ားသည္ သူ႕မ်က္စိထဲမွ မထြက္။
ဘူတာထဲတြင္ ပက္ဒရုိ၊ ဂ်ိဳစီႏွင့္ အေစာင့္ရဲတုိ႕ ေရာက္ေနၾကေပၿပီ။ သူတုိ႕သံုးေယာက္သည္ ဘူတာ ပလက္ေဖာင္း ေဘးတြင္ ရပ္ကာ မိုးခုိလ်က္ရွိၾက၏။ ေကာင္စစ္၀န္သ္ည သူတုိ႕သံုးေယာက္အား စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည့္သည္။ အထူးသျဖင့္ အလြန္အမင္း ပိန္ခ်ံဳးသြားေသာ ဂ်ိဳစီကို ၾကည့္ကာ အ့ံအားသင့္လ်က္ရွိသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ အသားအေရမွာ ေသြးမရွိေတာ့သည့္ႏွယ္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ၀ါဖန္႕ဖန္႕ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ အ၀တ္အစား မ်ားမွာလည္း ဖရိုဖရဲႏွင့္ ညစ္ပတ္ေပေရလ်က္ ရွိ၏။ လက္ထိတ္တြဲ၍ ခတ္ထားသျဖင့္ အေစာင့္ရဲ၏ ေဘးတြင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ရပ္ေနရသည္။ ဂ်ိဳစီကို သူ မျမင္ခ့ဲရသည္မွာ တနဂၤေႏြ တပတ္မွ်သာ ရွိေပ ေသးသည္။ ဤတပတ္ေလာက္အတြင္း ဤမွ်ေလာက္ ရုပ္အသြင္အျပင္ ေျပာင္းသြားသည္မွာ သူ႕အဖို႕ အ့ံၾသဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။ ဂ်ိဳစီအေပၚတြင္ စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာေသာ စိတ္မွာ ယခင္ကေလာက္ ျပင္းထန္ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း သူ႕စိတ္သည္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္လ်က္ ရွိသည္။ ယခု သူလုပ္ကိုင္ေနပံုမွာ မလုပ္ မျဖစ္၍ လုပ္ေနရသည့္ ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ဘရန္းဒီးသည္ မီးရထား လက္မွတ္သြား၀ယ္ၿပီး သူတုိ႕ လူစုဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာခ့ဲသည္။ ပက္ဒ႐ုိႏွင့္ ဂ်ိဳစီတုိ႕ကေတာ့ သူ႕အၾကည့္ကို ရင္ဆုိင္ျခင္း မျပဳ။ တဘက္သို႕ မ်က္ႏွာလႊဲထား ၾကသည္။ တရားခံေစာင့္ ရဲကသာ သူ႕ကို ျမင္ျမင္ျခင္း အားေနေသာ လက္တဘက္ျဖင့္ ဆီး၍ အေလးျပဳသည္။
"စိုတိ စိုစြတ္နဲ႕ ေနရတာ မေကာင္းဘူး"ဟု ဘရန္းဒီးက ေျပာသည္။
"ဟုတ္တယ္...ဆီေညာ္'ဟု ရဲက အလုိက္သင့္ျပန္ေျဖသည္။ သူေျဖပံုမွာ တရုိတေသ တေလးတစား ရွိလွ၏။
ဘရန္းဒီး၏ မ်က္လံုမး်ားသ္ည အေရာင္တလက္လက္ ထြက္ေနေသာ လက္ထိတ္မ်ားေပၚ ေရာက္သြား သည္။ သူသည္ အေတာ္ၾကာမွ် ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ လက္ထိတ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ စိတ္ျဖစ္ ေပၚလာသည္။ ရုတ္တရက္ သူ႔ပါးစပ္မွ ေမးခြန္းတခု ထြက္လာသည္။
"ဒါေတြ ခတ္ထားဖုိ႕ လုိသလား"
"ရထားေပၚ မရာက္ခင္ လံုၿခံဳမႈ ရွိေအာင္လုိ႕ ခတ္ထားပါဆီေညာ္"
ထုိ႕ေနာက္ ၿငိမ္စိတ္သြားျပန္သည္။ ပလက္ေဖာင္းေခါင္မိုး ေပၚသို႕ မိုးစက္မ်ား က်သံသည္ မွန္မွန္ ထြက္ေပၚ လ်က္ရွိသည္။ ပလက္ေဖာင္းအျပင္တြင္ ရပ္ေနၾကသည့္ လူအုပ္ဆီမွ တီးတုိး စကားေျပာသံမ်ားကိုလည္း ၾကားေန ရသည္။ သူသည္ ေနာက္သို႕ လွည့္၍ လူအုပ္ကိုၾကည့္မိသည္။ သူ႕အား မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္ လကၡဏာ မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္ႏွာမ်ား...။ သူ႕အၾကည့္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္၍ ရုပ္သိမ္းလုိက္သည္။ ခဏမွ် အၾကာ တြင္ ပက္ဒရုိသည္ သူ႕ေျမးအနားတြင္ ရပ္ေနရာမွ ထြက္ခြာသြားၿပိး သတင္းစာတေစာင္ ၀ယ္သည္။ ျပန္ေရာက္ လာသည့္အခါ ဂ်ိဳစီကို စကားလွမ္းေျပာသည္။ အသံက ခပ္တုိးတုိး...။ သို႕ေသာ္လည္း ရာသီဥတု ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာသည့္စကား။ ဂ်ိဳစီကေတာ့ ခြနးတုံ႕ျပန္ မေျပာ။ အေနက်ံဳ႕လာေသာ ဘရန္းဒီးသည္ ေနရာေရႊ႕ ၍ ရပ္သည္။ မီးရထားလာမွ လာပါဦးမည္ေလာ....။ ေစာင့္ရသည့္ အလုပ္သည္ သည္းမခံ ႏုိင္ေလာက္ ေအာင္ ဆုိးရြားလွပါတကား....။
ေနာက္ဆံုးတြင္ မီးရထား ဥၾသသံ သ့ဲသ့ဲသည္ ေလထဲတြင္ ပါလာသည္။ ၿပီးေတာ့ သံလမ္းႏွင့္ ထိေတြ႕ ေနရသည့္ ရထားဘီးသံမ်ား။ မ ၾကာမတင္မွာပင္ မီးရထားသည္ ဘူတာေရွ႕တြင္ ရပ္သည္။ ဘရန္းဒီးသည္ ေရွ႕ဆံုးမွ ေန၍ သစ္သားတြဲ တတြဲဆီသို႕ လွမ္းတက္လုိက္သည္။ ရထားတြဲထဲတြင္ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ ပါလာသည္။ အားလံုး ေတာသူ ေတာင္သားေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ ရထားတြဲထဲတြင္ တေက်ာ္ေက်ာ္ ဟစ္ေအာ္၍ ေစ်းေရာင္း တတ္ေသာ ခရီးသြား ေစ်းသည္ႏွစ္ဦးပါသည္။ အဘြားအုိ တခ်ိဳ႕မွာ ျခင္းေတာင္းမ်ား ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္၏။ သူ႕အေနျဖင့္ မူလက ထားရွိခ့ဲေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဂ်ိဳစီႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္ရန္ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္လည္း တစံုတခုေသာ အရာက သူ႕စိတ္အား ေႏွာင့္ယွက္ဟန္႕တားသလုိ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဂ်ိဳစီႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွခံုတြင္ ၀င္ထုိင္မိသည္။ ထုိင္ခံုမွာ ဂ်ိဳစီအား ေက်ာေပးထားသျဖင့္ တည့္တည့္ႀကီး မျမင္ႏုိင္ ေသာ္လည္း ထုိင္ခံုေရွ႕နံရံေပၚတြင္ မွန္တခ်ပ္ရွိေနသည္။ ဂ်ိဳစီတုိ႕ လူစု၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ ဤမွန္ထဲတြင္ ေပၚလ်က္ရွိ၏။ ဘရန္းဒီးသည္ ထုိင္ခံုတြင္ ထုိင္မိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ထံုးစံအတုိင္း အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ရပ္ေနဦးမည့္ မီးရထားအထြက္ကို သည္းခံ၍ ေစာင့္ဆုိင္းရန္ ႀကိဳးစားလ်က္ရွိေလ၏။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း မီးရထားသည္ ဘူတာထဲမွ ထြက္ခြာလာခ့ဲသည္။ ရထား၏ ေနာက္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္ ခ့ဲသည့္ ရႈခင္းမ်ားကို ေငးေမာေနမိေသာ ဘရန္းဒီးသည္ မွန္ထဲတြင္ ေပၚလာသည့္ ဂ်ိဳစီတုိ႕၏ လႈပ္ရွားမႈ တခုကို သတိထားမိသည္။ အေစာင့္ရဲသည္ သူ႕အိပ္ကပ္ထဲမွ ေသာ့တေခ်ာင္းကို ထုတ္ကာ ဂ်ိဳစီ၏ လက္မွလက္ထိတ္ကို ျဖဳတ္ေပးသည္။ ဂ်ိဳစီက သူ႕လက္ေကာက္၀တ္ကို ပြတ္ယင္းက ရဲအား ေက်းဇူး တင္စကားေျပာသည္။ အဘုိးႀကီး ပက္ဒရိုကေတာ့ သတင္းားထဲမွ အားကစား သတင္းမ်ားကို က်ယ္ေလာင္ စြာ ေအာ္ဖတ္လ်က္ ရွိ၏။ သို႕ေသာ္လည္း ဂ်ိဳစီႏွင့္ အေစာင့္ရဲတုိ႕က နားမထင္။ အေစာင့္ရဲသည္ ဂ်ိဳစီကို မ်က္ျခည္အျပတ္ခံသည့္ ပံုမေပၚ။ သူ၏ အျပဳအမူသည္ တာ၀န္လစ္ဟင္းပံုမရ။ ဂ်ိဳစီ ကေတာ့ မ်က္ႏွာကို တဘက္သို႕လႊဲကာ မိုးစက္မုိးေပါက္မ်ား ပက္ဖ်န္းျခင္း ခံေနရသည့္ ေရေျမ ေတာေတာင္ မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ မ်က္ႏွာသည္ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်မရွိ။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေသာ အသြင္သည္ အထင္အရွား ေပၚလြင္လ်က္ရွိ၏။ ဤအျဖစ္ကို ျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း ေကာင္စစ္၀န္သည္ ၀မ္းမသာႏုိင္။ သူ၏ ေအာင္ႏုိင္မႈသည္ အႏွစ္သာရ ကင္းမ့ဲေနသည္။ အရသာ ရွာၾကည့္ပါ၏။ မေတြ႕။ သူသည္ မွန္ထဲတြင္ ထင္ပဟ္ေနသည့္ ဂ်ိဳစီ၏ ရုပ္ရည္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မိသည္။ ထုိအခါက်ျပန္ေတာ့ ပို၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
ဂ်ိဳစီထံ သြား၍ အားေပးႏွစ္သိမ့္သည့္ စကားမ်ား ေျပာရလွ်င္ ေကာင္းေလမလား....။ အျပစ္မွ သက္သာႏုိင္သမွ် သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးမည္ဟူေသာ ကတိကို ေပးလုိက္လွ်င္ ေကာင္းေလမလား။ အျပစ္မွ သက္သာႏိုင္သမွ်သက္သာ ေအာင္လုပ္ေပး မည္ဟူေသာ ကတိကို ေပးလိုက္ရလွ်င္ ေကာင္းေလ မလား။ သူဘယ္လို လုပ္ရပါနည္း။ အခုမွထ၍ လုပ္ရမည္ ဆိုေတာ့လည္း စိတ္က ေျဖာင့္ျဖဴးျခင္း မရွိ။ သူ႔ စိတ္ကူး သည္ အဓိပၸာယ္မရွိဟု သူ ထင္၏။ ေကာင္စစ္၀န္သည္ ခ်ီတံုခ်တံု ခ်ဳပ္တည္းသည္။ သူသည္ မ်က္ႏွာ ကို မွန္ေပၚမွ လႊဲကာ တဘက္သို႔ ၾကည့္သည္။ ေခါင္းမွဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ကာ သူ႔နဖူးတြင္ စို႔ေနေသာ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္ႀကီး မ်ားကို လက္ကိုင္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္သည္။
ရထားတြဲအတြင္းရွိ အပူရွိန္မွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျပင္းထန္လြန္းလွေခ်သည္။ ရထား တြဲ၏ အစြန္းတဘက္မွ တံခါးသည္ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရွိေနသျဖင့္ အျပင္မွေလေတာ့ ၀င္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ၀င္လာ ေနသည့္ ေလက ေလပူႀကီး ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့လည္း သူႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး ဘက္တြင္ အိမ္သာ။ ဤအျဖစ္ ကို အခုမွပင္ သူသတိျပဳမိ၏။ ဤလမ္းတြင္ မီးရထား အိမ္သာမ်ား သန္႔ရွင္းေရးကို မွန္မွန္ လုပ္ၾကသည္ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္လည္း အခုခ်ိန္က်မွ ေနရာ ေျပာင္းထုိး၍ မျဖစ္ေတာ့။ သူသည္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ သူ႔ေနရာ မွာ ထုိင္ကာ ေတြေ၀ေငးငိုင္လ်က္ ရွိသည္။ မၾကာခဏဆိုသလိုပင္ ခရီးသည္မ်ားသည္ သူ႔ေဘးမွ ျဖတ္၍ အိမ္သာဆီ သြားၾကသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္သူမ်ားေလ သူစိတ္ညစ္ စိတ္ရႈပ္ေလ။ ရထားဘီးသံ မ်ားႏွင့္ ေလထုိးသံမ်ားသည္ သူ႔နားႏွစ္ဘက္အတြင္းသို႔ အဆက္မျပတ္ ၀င္လာေန သည္။ အသံ အားလံုး သည္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္ ရွိ၏။ သူေနမွ ေကာင္းပါေလေစ...။ ဖ်ားမ်ား ဖ်ားေနၿပီလား...။ ထုိေမးခြန္း ကို သူ႔ဘာသာသူ တိတ္တိတ္ကေလးက်ိတ္၍ ေမးသည္။ သူ မအီမသာ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ကိုယ္ခႏၶာ ႏွင့္ မဆိုင္မွန္း သူ သိသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ အခုလို ျဖစ္ေန ရျခင္းသည္ စိတ္...။ စိတ္ပုိင္း အားနည္းမႈ ႏွင့္ ခၽြတ္ယြင္းမႈ...။
ဤဘက္ပိုင္းသို႕ ေရာက္သည့္အခါ မီးရထားသည္ ေခ်ာင္းငယ္ေျမာင္းငယ္ကို မၾကာခဏ ျဖတ္ရသည္။ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏ ေျခရင္းမွ ေကြ႕ပတ္သြားသည့္အခါ သြားရသည္။ ပင္လယ္ႏွင့္ နီးကပ္သျဖင့္ ေလထုတြင္ ဆားနံ႕လႈိင္လွ်က္ ရွိ၏။ ျမင္ကြင္းအတြင္းသို႕ ၀င္လာတတ္သည္။ ဤဘက္ပုိင္းက်ေတာ့ မီးရထားသည္ မီးရထားႏွင့္မတူ၊ လွည္းၾကမ္းစီးေနရသည္ႏွင့္ တူလွေပသည္။
ေကာင္စစ္၀န္သည္ သူ႕လက္မွ နာရီကို ငုံ႕ၾကည့္သည္။ သံုးနာရီပင္ မထုိးေသး။ ဆန္ေဂ်ာ္ဂ်ီမွ ဆယ့္ငါးကီလုိမီတာ အကြာမွ်သာ ေရာက္လိမ့္ဥိမည္ဟု သူခန္႕မွန္းသည္။ သူသည္ စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ညည္းလုိက္၏။ ဘာစီလိုးနားသို႕ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္ဦးမည္ မဟုတ္ပါတကား......။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ မွန္ဆီသို႕ အမွတ္တမ့ဲေရာက္သြားသည္။ သူတုိ႕အားလံုး ၿငိမ္သက္စြာပင္ ထုိင္ေနၾကသည္။ သူၾကည့္ ေနခုိက္မွာပင္ ဂ်ိဳစီအား စကားလွမ္းေျပာေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ထုိ႕ေနာက္ ရဲက ဂ်ိဳစီဘက္သို႕ လွည့္၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ဂ်ိဳစီသည္ ထုိင္ရာမွ ထကာ ထုိင္ခံုမ်ားၾကားမွ တုိးေ၀ွ႕ထြက္လာသည္။
ဂ်ိဳစီက အိမ္သာသြားဖုိ႕ ခြင့္ေတာင္းဟန္ တူ၏။ အခုဆုိလွ်င္ ဂ်ိဳစီသည္ သူထုိင္ေနရာဘက္သို႕ ေလွ်ာက္လာလ်က္ရွိေလၿပီ။ သူ႕ရင္သည္ ၿငိမ္သက္ျခင္းမရွိ။ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထုိက့ဲသို႕ ျဖစ္ရသနည္း။ ဂ်ိဳစီက သူ႕ကို တခုခု လုပ္မွာ ေၾကာက္၍လား...။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မျဖစ္ႏုိင္။ ဒါကို ေတာ့ သူေကာင္းစြာသိေနသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္မဟုတ္။ ရထားတြဲ လႈပ္ယမ္းေနသျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သည္ ဟိုယိုင္ သည္ယိမ္း။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕ေနာက္သို႕ ေရာက္လာသည္။ ဘရန္းဒီးသည္ အသက္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မရွဴႏုိင္။ မ်က္စိမ်ားကို စံုမွတ္၍ မွိန္းေနဟန္ျပဳဖုိ႕ ႀကိဳးစားသည္။ မရ။ အလိုလုိေနယင္းႏွင့္ သူ႕မ်က္လံုး မ်ားသည္ ဂ်ိဳစီကို ေမာ့္ၾကည္ေနမိသည္။
ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕ေရွ႕မက်တက်ေနရာတြင္ ရပ္ေနသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ မၾကည့္သည္ သူ႕ထံ ေရာက္လာသည္။ ၾကည့္ပံုမွာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္။ ဂ်ိဳစီ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တၿပံဳးရိပ္ပင္လွ်င္ ျမင္လုိက္ရသည္ ထင္၏။ ထုိေနာက္ ဂ်ိဳစီသည္ တဘက္သို႕ မ်က္ႏွာလႊဲသြား ေလသည္။
မီးရထားသည္ ေတာင္ေျခရင္း လြင္ျပင္ဆီသို႕ ဦးတည္၍ ဆင္းလ်က္ရွိသည္။ ဤအဆင္းလမ္းသည္ ပို၍ မတ္ေစာက္သည္။ ရထားအရွိန္သည္ မသိမသာ ေႏွးလာသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ ေျခလွမ္းတလွမ္းသည္ ေရွ႕သို႕ တုိးလာသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ လႈပ္ရွားမႈကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္ေနမိေသာ ေကာင္စစ္၀န္၏ စိတ္္သည္ ဂ်ိဳစီ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိသလုိလုိ ခံစားလာရသည္။ ဂ်ိဳစီသည္ အိမ္သာဘက္သို႕ မသြားပဲ ရထားတြဲ တံခါးေပါက္ မွ ေန၍ အျပင္သို႕ ထုိးဆင္းေလမလား...။ အသက္႐ွဴ၍ မ၀သည့္ႏွယ္ ခံစားလာရသည္။ ဂ်ိဳစီ အခုလုိ လုပ္လွ်င္ေတာ့ မွားလိမ့္မည္ဟု သူထင္သည္။ အခုလုိ အျဖစ္မ်ိဳးေတာ့ အျဖစ္မခံႏုိင္။ အ႐ွိန္ႏွင့္ သြားေနေသာ မီးရထားေပၚ မွ ခုန္ခ်ဖုိ႕ ဆုိသည္မွာ ဂ်ိဳစီအတြက္ အလြန္အသက္ေဘး အႏၱရာယ္မ်ားေသာ အလုပ္တခု ျဖစ္၏။ သူတားျမစ္မွ ျဖစ္မည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဂ်ိဳစီခုန္မခ်ႏုိင္ေအာင္ တားျမစ္ဖုိ႕ ကိစၥမွာ လက္ေတြ႕ က်ေတာ့ လြယ္မည္မထင္။ ဘရန္းဒီး၏ စိတ္သည္ ဤအေတြးမ်ား ေျဗာင္းဆန္လ်က္ ရွိသည္။ ထုိစကၠန္႕ ပိုင္းကေလး အတြင္းမွပင္ ဂ်ိဳစီသည္ တံခါးေပါက္မွေန၍ အျပင္ဘက္သို႕ ထုိးခ်လုိက္ေလ၏။
ဂ်ိဳစီ ထုိးအခ်ႏွင့္ ဘရီးဒီး ထုိင္ခံေပၚမွ ခုန္အထသည္ တၿပိဳင္နက္တည္း က်သည္။ ဘရန္းဒီး၏ ႏႈတ္မွ အလန္႕တၾကား ေအာ္သံတခ်က္ ထြက္လာသည္။ သူ႕လက္သည္ ဂ်ိဳစီ ကုတ္အက်ႌစကုိ ဆြဲမိသည္။ ဂ်ိဳစီ ခုန္ထြက္လုိက္သည့္ အရွိန္က ျပင္းလြန္းလွသျဖင့္ အကႌ်ေနာက္ေက်ာ တျခမ္းလံုး ျဖန္းကနဲ စုတ္ၿပဲကာ ဘရန္းဒီး လက္ထဲသို႕ ပါလာသည္။ ဘရန္းဒီး တကိုယ္လံုးမွာလည္း ေလထဲသို႕ ေျမာက္တက္သြားၿပီးမွ ေအာက္ဘက္ သုိ႕ ျပန္က်သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ သူ႕ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္သည္ ရထားတြဲ သံေဘာင္ ႏွင့္ ေျခနင္းခံု ၾကားသို႕ ေထာက္မိေသာ္လည္း လူက မဟန္ႏုိင္ပဲ အလ်ားေမွာက္လဲကာ သူ႕ေခါင္းသည္ ေျခနင္းခံု အစြန္းႏွင့္ အရွိန္ျပင္းစြာ ေဆာင့္မိေလသည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္လုိက္ေသာ အသံသည္ ေကာင္စစ္၀န္၏ ပါးစပ္မွ ထြက္ေပၚ လာျပန္သည္။ မီးရထးကို ရပ္ေအာင္လုပ္ၾကဖုိ႕ အသံကုန္ ဟစ္၍ ေအာ္ေျပာလုိက္ေသာ အသံျဖစ္၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေရးေပၚ ခလုတ္ႀကိဳး ဆြဲသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မီးရထား ဘရိတ္ ဆြဲသံ....။ ရထားဘီးမ်ားႏွင့္ သံလမ္းထိေတြ႕ ပြတ္တုိက္သံမ်ား။ ထုိ႕ေနာက္ေတာ့ မီးရထားသည္။ တုံ႕ကနဲ ရပ္သြားသည္။ ရထားတြဲအတြင္းမွ ခရီးသည္မ်ားသည္ အျပင္သို႕ တရၾကမ္းတုိးေ၀ွ႕ ထြက္ာ႕သည္။ တြဲထဲ၌ တေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေသာ ေကာင္စစ္၀န္ လဲက်ေနရာမွ ကေသာကေမ်ာ လူးလဲထလာသည္။ သူအျပင္ထြက္မွ ျဖစ္မည္။ မထြက္၍ မျဖစ္။ သူသြားမွ...၊ သူသြားမွ...။ သူသည္ ဒရီးဒယိုင္ႏွင့္ တြဲအျပင္သို႕ ထြက္သည္။
သူတုိ႕သည္ ဂ်ိဳစီအား လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပးခ့ဲၾကၿပီး ျဖစ္၏။ ဂ်ိဳစီ၏ခႏၶာကုိယ္သည္ ရထား လမ္းေဘး ေရကာတာေပၚရွိ စိမ္းလန္း စိုျပည္ေသာ ျမက္ခင္းေပၚ၌ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက် လ်က္ရွိသည္။ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ဖရုိဖရဲျဖစ္ေနေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကိုမူ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ ေပးထားၾကၿပီးျဖစ္သည္။ တစံုတေယာက္ေသာ သူက ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ျဖဴေဖြး သန္႕စင္ေသာ လက္ကိုင္ပ၀ါ တထည္ျဖင့္ အုပ္ေပးထားသည္။ ႏူးည့ံ၍ စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ပင္မ်ားႏွင့္ ထုိျမက္ပင္ၾကားမွ လွပစြာ ပြင့္ဖူးေနၾကေသာ အ၀ါေရာင္ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ား....။ သာယာေသာ ေရစီးသံ သည္ ဂ်ိဳစီ၏နားသိဳ႕ ေျပးလာလ်က္ရွိ၏။ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သူခုိလႈံရမည့္ ေနရာဌာနသည္ သူအလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ေသာ ျမစ္ႏွင့္ အလွမ္းမေ၀း...။
ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ၍ ရပ္ေနေသာ အဘိုးအို ပက္ဒ႐ုိသည္ ေကာင္စစ္၀န္၏ မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္။ သို႕ေသာ္ ေဆြးေျမ႕ညင္သာေသာ ေလသံျဖင့္ စကားတခြန္း ေျပာသည္။
'အခုဆိုယင္ သူေထာင္ကို မသြားရေတာ့ဘူးေပါ့ ဆီေညာ္'
***
အျပင္ေလာကရွိ ရာသီဥတု အေျခအေနႏွင့္ ေကာင္စစ္၀န္၏ စိတ္သည္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ျဖစ္လ်က္ ရွိေလသည္။ ယေန႕ နံနက္ အိမ္ရာမွ ႏုိးလာကတည္းက ဘရန္းဒီး၏ စိတ္သည္ သာယာၾကည္လင္ျခင္း ကင္းမ့ဲ လ်က္ရွိသည္။ သူ ရင္ဆုိင္ေနရေသာ ျပႆနာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္က့ဲသို႕ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ မည္ကို လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ရက္ကပင္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးခ့ဲၿပီး ျဖစ္၏။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေသာ ကိစၥတခုႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ သူသည္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္၍ စဥ္းစားေသာ အေလ့အထရွိသူ မဟုတ္ေပ။ သူ႕အေနျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ထားသည့္ အတုိင္းသာ ဆက္လုပ္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သို႕ဆုိလွ်င္ သူ႕မွာဘာမ်ား ေသာက ေရာက္စရာ လုိပါေတာ့သနည္း....။ သို႕ေသာ္လည္း လြန္ခ့ဲေသာ ရက္မ်ားအတြင္းမွစ၍ စြဲကပ္ လာေသာ စိတ္ညစ္ စိတ္ရႈပ္မႈသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ မေပ်ာက္ေသး။
နံနက္စာ စားအၿပီး ႐ံုးသို႕မသြားမီ ဘရန္းဒီးသည္ နီကိုလတ္စ္ကိုေခၚ၍ သူလုပ္စရာရွိသည့္ ကိစၥမ်ားကို နည္းလည္ေအာင္ ရွင္းျပသည္။ နီကိုလတ္စ္ကလည္း သူ႕အေဖေျပာျပေနသမွ်ကို ေအးေဆးစြာပင္ နားေထာင္ သည္။ ၾကားျဖတ္၍ ေျပာခ်င္စိတ္ ေမးခ်င္စိတ္ ရွိေသာ္လည္း မေမး၀့ံ။ ေနာက္ထပ္ သူႏွင့္ သူ႕အေဖ ၾကားတြင္ ျပႆနာ ထပ္ျဖစ္မည္ကို ေၾကာက္လ်က္ရွိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕အေဖ ကားနား သို႕ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္မူ နီကုိလတ္စ္၏ စိတ္သည္ လႈပ္ရွားလာသည္။ ေျပာခ်င္သည့္ စကားကို မေျပာပဲ မေနႏုိင္ ျဖစ္လာသည္။ သူသည္ တံခါး၀တြင္ ရပ္ေနရာမွ သူ႕အေဖအား တခ်က္ေမာ့္ၾကည့္ၿပီး 'မသြား ပါနဲ႕လား.... ေဖေဖ'ဟု မ၀့ံမရဲေလသံျဖင့္ လွမ္းေျပာသည္။
"မသြားလုိ႕ မျဖစ္ဘူး နီကိုလတ္စ္" နီကိုလတ္စ္ၿငိမ္ေနသည္။
"မသြားပါနဲ႕ ေဖေဖရယ္၊ ေဖေဖသြားေနဖုိ႕ မလိုပါဘူး၊ ဂ်ိဳစီကိုပို႕တာ သူတုိ႕ဘာသာ သူတုိ႕ ပို႕လဲရမွာပါ၊ ေဖေဖ လုိက္ဖုိ႕ လုိမယ္မထင္ပါဘူး'ဟု နီကိုလတ္စ္က ထပ္ေျပာျပန္သည္။
သို႕ေသာ္ လည္း ထုိအခ်ိန္တြင္ ဘရန္းဒီးသည္ ေမာ္ေတာ္ကားထဲ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ကားထဲမွေန၍ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္း စြာ ယမ္းျပသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္တဘက္ ေျမႇာက္၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကား သည္ ထြက္သြားေလသည္။
ဘရန္းဒီး႐ံုးေရာက္သည့္အခါ သူသြားရမည့္ ခရီးအေၾကာင္းကို ေတြးဖုိ႕ အခ်ိန္မရေတာ့။ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ သို႕ သြားေရာက္ေနထုိင္ရန္ ေလွ်ာက္ထားသူမ်ားအား လူကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ဆံုး စစ္ေဆးျခင္း၊ ယင္းတုိ႕ကို ေလွ်ာက္လႊာ မ်ားကို စိစစ္၍ ေထာက္ခံေပးျခင္း၊ ဆိပ္ကမ္းမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာမည့္ အေမရိကန္ သေဘၤာ မ်ား ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္လည္ထြက္ခြာႏုိင္ေရး အတြက္ လုိအပ္သည့္ ကိစၥအ၀၀ကို စစ္ေဆး ရွင္းလင္း ေပးျခင္း စသည့္အလုပ္မ်ားျဖင့္ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနရေလ၏။
ထုိတာ၀န္မ်ား ၿပီးစီးသြားျပန္ေတာ့လည္း ပါရီၿမိဳ႕မွ ထုတ္ေ၀သူ တဦးထံမွ စာတေစာင္ ေရးရျပန္သည္။ ထုတ္ေ၀သူ မွာ ပါေမာကၡ ေဟးလီးဗီးက အႀကံျပဳ ေထာက္ခံေပးခ့ဲသူ ျဖစ္၍ သူ႕စာမူ "ေမးဘရန္းခ်ီး" အေပၚတြံင္ လုိလိုခ်င္ခ်င္ ရွိလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရေပသည္။ စာေရးရသည္မွာ ယခင္ကလုိ သြက္သြက္ လက္လက္ မရွိ။ သူ႕ကေလာင္တံသည္ ေလးကန္ ဖင့္ႏႊဲလ်က္ ရွိ၏။ သူ႕စိတ္သည္ ထိုင္းမႈိင္းလ်က္ ရွိသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ သူ႕မွာ ေက်နပ္မႈကေလး တခုေတာ့ရွိပါ၏။ သူေရးသား ျပဳစုေနေသာ စာမူ သည္ အၿပီးသတ္ သြားခ့ဲၿပီျဖစ္ရာ ယခုဆုိလွ်င္ ထုတ္ေ၀သူထံသို႕ ပို႕ဖုိ႕အတြက္ ထုပ္ပိုးၿပီး သူ႕အိမ္ခန္း ထဲတြင္ အသင့္ရွိေနေပၿပီ။
တနာရီ ထုိးေသာအခါ ဆင္းဒ၀စ္ေပါင္မုန္႕ တခ်ပ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီတခြက္ကို ေန႕လယ္စာအျဖစ္ သူ႕အခန္း ထဲမွာ၍ စးလုိက္သည္။ ေနာက္မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕အၾကာတြင္မူ သူသည္ ဘူတာရံုဘက္သို႕ ဦးတည္၍ ေလွ်ာက္သြား လ်က္ ရွိ၏။ မုိးေပါက္မ်ား တဖြဲဖြဲက်စျပဳလာေလၿပီ။ မုိးေရစက္မ်ားသည္ ညစ္ပတ္ ေပေရ လ်က္ ရွိေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ခပ္ျပင္းျပင္း ရိုက္ခတ္လ်က္ ရွိသည္။ ေကာင္စစ္၀န္သည္ မိုးေရစို မည္ကိုပင္ ဂရုမထားပဲ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ပင္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ႕စိတ္အာရံုသည္ ဂေရစီယာထံသို႕ ေရာက္လ်က္ ရွိသည္။ သူေမးျမန္းစံုစမ္းစဥ္ အခါက ဂေရစီယာ ျပဳမူခ့ဲေသာ ရုန္႕ရင္းရုိင္းစိုင္းမႈမ်ားသည္ သူ႕မ်က္စိထဲမွ မထြက္။
ဘူတာထဲတြင္ ပက္ဒရုိ၊ ဂ်ိဳစီႏွင့္ အေစာင့္ရဲတုိ႕ ေရာက္ေနၾကေပၿပီ။ သူတုိ႕သံုးေယာက္သည္ ဘူတာ ပလက္ေဖာင္း ေဘးတြင္ ရပ္ကာ မိုးခုိလ်က္ရွိၾက၏။ ေကာင္စစ္၀န္သ္ည သူတုိ႕သံုးေယာက္အား စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည့္သည္။ အထူးသျဖင့္ အလြန္အမင္း ပိန္ခ်ံဳးသြားေသာ ဂ်ိဳစီကို ၾကည့္ကာ အ့ံအားသင့္လ်က္ရွိသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ အသားအေရမွာ ေသြးမရွိေတာ့သည့္ႏွယ္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ၀ါဖန္႕ဖန္႕ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ အ၀တ္အစား မ်ားမွာလည္း ဖရိုဖရဲႏွင့္ ညစ္ပတ္ေပေရလ်က္ ရွိ၏။ လက္ထိတ္တြဲ၍ ခတ္ထားသျဖင့္ အေစာင့္ရဲ၏ ေဘးတြင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ရပ္ေနရသည္။ ဂ်ိဳစီကို သူ မျမင္ခ့ဲရသည္မွာ တနဂၤေႏြ တပတ္မွ်သာ ရွိေပ ေသးသည္။ ဤတပတ္ေလာက္အတြင္း ဤမွ်ေလာက္ ရုပ္အသြင္အျပင္ ေျပာင္းသြားသည္မွာ သူ႕အဖို႕ အ့ံၾသဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။ ဂ်ိဳစီအေပၚတြင္ စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာေသာ စိတ္မွာ ယခင္ကေလာက္ ျပင္းထန္ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း သူ႕စိတ္သည္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္လ်က္ ရွိသည္။ ယခု သူလုပ္ကိုင္ေနပံုမွာ မလုပ္ မျဖစ္၍ လုပ္ေနရသည့္ ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ဘရန္းဒီးသည္ မီးရထား လက္မွတ္သြား၀ယ္ၿပီး သူတုိ႕ လူစုဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာခ့ဲသည္။ ပက္ဒ႐ုိႏွင့္ ဂ်ိဳစီတုိ႕ကေတာ့ သူ႕အၾကည့္ကို ရင္ဆုိင္ျခင္း မျပဳ။ တဘက္သို႕ မ်က္ႏွာလႊဲထား ၾကသည္။ တရားခံေစာင့္ ရဲကသာ သူ႕ကို ျမင္ျမင္ျခင္း အားေနေသာ လက္တဘက္ျဖင့္ ဆီး၍ အေလးျပဳသည္။
"စိုတိ စိုစြတ္နဲ႕ ေနရတာ မေကာင္းဘူး"ဟု ဘရန္းဒီးက ေျပာသည္။
"ဟုတ္တယ္...ဆီေညာ္'ဟု ရဲက အလုိက္သင့္ျပန္ေျဖသည္။ သူေျဖပံုမွာ တရုိတေသ တေလးတစား ရွိလွ၏။
ဘရန္းဒီး၏ မ်က္လံုမး်ားသ္ည အေရာင္တလက္လက္ ထြက္ေနေသာ လက္ထိတ္မ်ားေပၚ ေရာက္သြား သည္။ သူသည္ အေတာ္ၾကာမွ် ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ လက္ထိတ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ စိတ္ျဖစ္ ေပၚလာသည္။ ရုတ္တရက္ သူ႔ပါးစပ္မွ ေမးခြန္းတခု ထြက္လာသည္။
"ဒါေတြ ခတ္ထားဖုိ႕ လုိသလား"
"ရထားေပၚ မရာက္ခင္ လံုၿခံဳမႈ ရွိေအာင္လုိ႕ ခတ္ထားပါဆီေညာ္"
ထုိ႕ေနာက္ ၿငိမ္စိတ္သြားျပန္သည္။ ပလက္ေဖာင္းေခါင္မိုး ေပၚသို႕ မိုးစက္မ်ား က်သံသည္ မွန္မွန္ ထြက္ေပၚ လ်က္ရွိသည္။ ပလက္ေဖာင္းအျပင္တြင္ ရပ္ေနၾကသည့္ လူအုပ္ဆီမွ တီးတုိး စကားေျပာသံမ်ားကိုလည္း ၾကားေန ရသည္။ သူသည္ ေနာက္သို႕ လွည့္၍ လူအုပ္ကိုၾကည့္မိသည္။ သူ႕အား မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္ လကၡဏာ မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္ႏွာမ်ား...။ သူ႕အၾကည့္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္၍ ရုပ္သိမ္းလုိက္သည္။ ခဏမွ် အၾကာ တြင္ ပက္ဒရုိသည္ သူ႕ေျမးအနားတြင္ ရပ္ေနရာမွ ထြက္ခြာသြားၿပိး သတင္းစာတေစာင္ ၀ယ္သည္။ ျပန္ေရာက္ လာသည့္အခါ ဂ်ိဳစီကို စကားလွမ္းေျပာသည္။ အသံက ခပ္တုိးတုိး...။ သို႕ေသာ္လည္း ရာသီဥတု ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာသည့္စကား။ ဂ်ိဳစီကေတာ့ ခြနးတုံ႕ျပန္ မေျပာ။ အေနက်ံဳ႕လာေသာ ဘရန္းဒီးသည္ ေနရာေရႊ႕ ၍ ရပ္သည္။ မီးရထားလာမွ လာပါဦးမည္ေလာ....။ ေစာင့္ရသည့္ အလုပ္သည္ သည္းမခံ ႏုိင္ေလာက္ ေအာင္ ဆုိးရြားလွပါတကား....။
ေနာက္ဆံုးတြင္ မီးရထား ဥၾသသံ သ့ဲသ့ဲသည္ ေလထဲတြင္ ပါလာသည္။ ၿပီးေတာ့ သံလမ္းႏွင့္ ထိေတြ႕ ေနရသည့္ ရထားဘီးသံမ်ား။ မ ၾကာမတင္မွာပင္ မီးရထားသည္ ဘူတာေရွ႕တြင္ ရပ္သည္။ ဘရန္းဒီးသည္ ေရွ႕ဆံုးမွ ေန၍ သစ္သားတြဲ တတြဲဆီသို႕ လွမ္းတက္လုိက္သည္။ ရထားတြဲထဲတြင္ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ ပါလာသည္။ အားလံုး ေတာသူ ေတာင္သားေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ ရထားတြဲထဲတြင္ တေက်ာ္ေက်ာ္ ဟစ္ေအာ္၍ ေစ်းေရာင္း တတ္ေသာ ခရီးသြား ေစ်းသည္ႏွစ္ဦးပါသည္။ အဘြားအုိ တခ်ိဳ႕မွာ ျခင္းေတာင္းမ်ား ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္၏။ သူ႕အေနျဖင့္ မူလက ထားရွိခ့ဲေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဂ်ိဳစီႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္ရန္ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္လည္း တစံုတခုေသာ အရာက သူ႕စိတ္အား ေႏွာင့္ယွက္ဟန္႕တားသလုိ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဂ်ိဳစီႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွခံုတြင္ ၀င္ထုိင္မိသည္။ ထုိင္ခံုမွာ ဂ်ိဳစီအား ေက်ာေပးထားသျဖင့္ တည့္တည့္ႀကီး မျမင္ႏုိင္ ေသာ္လည္း ထုိင္ခံုေရွ႕နံရံေပၚတြင္ မွန္တခ်ပ္ရွိေနသည္။ ဂ်ိဳစီတုိ႕ လူစု၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ ဤမွန္ထဲတြင္ ေပၚလ်က္ရွိ၏။ ဘရန္းဒီးသည္ ထုိင္ခံုတြင္ ထုိင္မိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ထံုးစံအတုိင္း အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ရပ္ေနဦးမည့္ မီးရထားအထြက္ကို သည္းခံ၍ ေစာင့္ဆုိင္းရန္ ႀကိဳးစားလ်က္ရွိေလ၏။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း မီးရထားသည္ ဘူတာထဲမွ ထြက္ခြာလာခ့ဲသည္။ ရထား၏ ေနာက္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္ ခ့ဲသည့္ ရႈခင္းမ်ားကို ေငးေမာေနမိေသာ ဘရန္းဒီးသည္ မွန္ထဲတြင္ ေပၚလာသည့္ ဂ်ိဳစီတုိ႕၏ လႈပ္ရွားမႈ တခုကို သတိထားမိသည္။ အေစာင့္ရဲသည္ သူ႕အိပ္ကပ္ထဲမွ ေသာ့တေခ်ာင္းကို ထုတ္ကာ ဂ်ိဳစီ၏ လက္မွလက္ထိတ္ကို ျဖဳတ္ေပးသည္။ ဂ်ိဳစီက သူ႕လက္ေကာက္၀တ္ကို ပြတ္ယင္းက ရဲအား ေက်းဇူး တင္စကားေျပာသည္။ အဘုိးႀကီး ပက္ဒရိုကေတာ့ သတင္းားထဲမွ အားကစား သတင္းမ်ားကို က်ယ္ေလာင္ စြာ ေအာ္ဖတ္လ်က္ ရွိ၏။ သို႕ေသာ္လည္း ဂ်ိဳစီႏွင့္ အေစာင့္ရဲတုိ႕က နားမထင္။ အေစာင့္ရဲသည္ ဂ်ိဳစီကို မ်က္ျခည္အျပတ္ခံသည့္ ပံုမေပၚ။ သူ၏ အျပဳအမူသည္ တာ၀န္လစ္ဟင္းပံုမရ။ ဂ်ိဳစီ ကေတာ့ မ်က္ႏွာကို တဘက္သို႕လႊဲကာ မိုးစက္မုိးေပါက္မ်ား ပက္ဖ်န္းျခင္း ခံေနရသည့္ ေရေျမ ေတာေတာင္ မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ မ်က္ႏွာသည္ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်မရွိ။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေသာ အသြင္သည္ အထင္အရွား ေပၚလြင္လ်က္ရွိ၏။ ဤအျဖစ္ကို ျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း ေကာင္စစ္၀န္သည္ ၀မ္းမသာႏုိင္။ သူ၏ ေအာင္ႏုိင္မႈသည္ အႏွစ္သာရ ကင္းမ့ဲေနသည္။ အရသာ ရွာၾကည့္ပါ၏။ မေတြ႕။ သူသည္ မွန္ထဲတြင္ ထင္ပဟ္ေနသည့္ ဂ်ိဳစီ၏ ရုပ္ရည္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မိသည္။ ထုိအခါက်ျပန္ေတာ့ ပို၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
ဂ်ိဳစီထံ သြား၍ အားေပးႏွစ္သိမ့္သည့္ စကားမ်ား ေျပာရလွ်င္ ေကာင္းေလမလား....။ အျပစ္မွ သက္သာႏုိင္သမွ် သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးမည္ဟူေသာ ကတိကို ေပးလုိက္လွ်င္ ေကာင္းေလမလား။ အျပစ္မွ သက္သာႏိုင္သမွ်သက္သာ ေအာင္လုပ္ေပး မည္ဟူေသာ ကတိကို ေပးလိုက္ရလွ်င္ ေကာင္းေလ မလား။ သူဘယ္လို လုပ္ရပါနည္း။ အခုမွထ၍ လုပ္ရမည္ ဆိုေတာ့လည္း စိတ္က ေျဖာင့္ျဖဴးျခင္း မရွိ။ သူ႔ စိတ္ကူး သည္ အဓိပၸာယ္မရွိဟု သူ ထင္၏။ ေကာင္စစ္၀န္သည္ ခ်ီတံုခ်တံု ခ်ဳပ္တည္းသည္။ သူသည္ မ်က္ႏွာ ကို မွန္ေပၚမွ လႊဲကာ တဘက္သို႔ ၾကည့္သည္။ ေခါင္းမွဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ကာ သူ႔နဖူးတြင္ စို႔ေနေသာ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္ႀကီး မ်ားကို လက္ကိုင္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္သည္။
ရထားတြဲအတြင္းရွိ အပူရွိန္မွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျပင္းထန္လြန္းလွေခ်သည္။ ရထား တြဲ၏ အစြန္းတဘက္မွ တံခါးသည္ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရွိေနသျဖင့္ အျပင္မွေလေတာ့ ၀င္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ၀င္လာ ေနသည့္ ေလက ေလပူႀကီး ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့လည္း သူႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး ဘက္တြင္ အိမ္သာ။ ဤအျဖစ္ ကို အခုမွပင္ သူသတိျပဳမိ၏။ ဤလမ္းတြင္ မီးရထား အိမ္သာမ်ား သန္႔ရွင္းေရးကို မွန္မွန္ လုပ္ၾကသည္ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္လည္း အခုခ်ိန္က်မွ ေနရာ ေျပာင္းထုိး၍ မျဖစ္ေတာ့။ သူသည္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ သူ႔ေနရာ မွာ ထုိင္ကာ ေတြေ၀ေငးငိုင္လ်က္ ရွိသည္။ မၾကာခဏဆိုသလိုပင္ ခရီးသည္မ်ားသည္ သူ႔ေဘးမွ ျဖတ္၍ အိမ္သာဆီ သြားၾကသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္သူမ်ားေလ သူစိတ္ညစ္ စိတ္ရႈပ္ေလ။ ရထားဘီးသံ မ်ားႏွင့္ ေလထုိးသံမ်ားသည္ သူ႔နားႏွစ္ဘက္အတြင္းသို႔ အဆက္မျပတ္ ၀င္လာေန သည္။ အသံ အားလံုး သည္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္ ရွိ၏။ သူေနမွ ေကာင္းပါေလေစ...။ ဖ်ားမ်ား ဖ်ားေနၿပီလား...။ ထုိေမးခြန္း ကို သူ႔ဘာသာသူ တိတ္တိတ္ကေလးက်ိတ္၍ ေမးသည္။ သူ မအီမသာ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ကိုယ္ခႏၶာ ႏွင့္ မဆိုင္မွန္း သူ သိသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ အခုလို ျဖစ္ေန ရျခင္းသည္ စိတ္...။ စိတ္ပုိင္း အားနည္းမႈ ႏွင့္ ခၽြတ္ယြင္းမႈ...။
ဤဘက္ပိုင္းသို႕ ေရာက္သည့္အခါ မီးရထားသည္ ေခ်ာင္းငယ္ေျမာင္းငယ္ကို မၾကာခဏ ျဖတ္ရသည္။ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏ ေျခရင္းမွ ေကြ႕ပတ္သြားသည့္အခါ သြားရသည္။ ပင္လယ္ႏွင့္ နီးကပ္သျဖင့္ ေလထုတြင္ ဆားနံ႕လႈိင္လွ်က္ ရွိ၏။ ျမင္ကြင္းအတြင္းသို႕ ၀င္လာတတ္သည္။ ဤဘက္ပုိင္းက်ေတာ့ မီးရထားသည္ မီးရထားႏွင့္မတူ၊ လွည္းၾကမ္းစီးေနရသည္ႏွင့္ တူလွေပသည္။
ေကာင္စစ္၀န္သည္ သူ႕လက္မွ နာရီကို ငုံ႕ၾကည့္သည္။ သံုးနာရီပင္ မထုိးေသး။ ဆန္ေဂ်ာ္ဂ်ီမွ ဆယ့္ငါးကီလုိမီတာ အကြာမွ်သာ ေရာက္လိမ့္ဥိမည္ဟု သူခန္႕မွန္းသည္။ သူသည္ စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ညည္းလုိက္၏။ ဘာစီလိုးနားသို႕ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္ဦးမည္ မဟုတ္ပါတကား......။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ မွန္ဆီသို႕ အမွတ္တမ့ဲေရာက္သြားသည္။ သူတုိ႕အားလံုး ၿငိမ္သက္စြာပင္ ထုိင္ေနၾကသည္။ သူၾကည့္ ေနခုိက္မွာပင္ ဂ်ိဳစီအား စကားလွမ္းေျပာေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ထုိ႕ေနာက္ ရဲက ဂ်ိဳစီဘက္သို႕ လွည့္၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ဂ်ိဳစီသည္ ထုိင္ရာမွ ထကာ ထုိင္ခံုမ်ားၾကားမွ တုိးေ၀ွ႕ထြက္လာသည္။
ဂ်ိဳစီက အိမ္သာသြားဖုိ႕ ခြင့္ေတာင္းဟန္ တူ၏။ အခုဆုိလွ်င္ ဂ်ိဳစီသည္ သူထုိင္ေနရာဘက္သို႕ ေလွ်ာက္လာလ်က္ရွိေလၿပီ။ သူ႕ရင္သည္ ၿငိမ္သက္ျခင္းမရွိ။ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထုိက့ဲသို႕ ျဖစ္ရသနည္း။ ဂ်ိဳစီက သူ႕ကို တခုခု လုပ္မွာ ေၾကာက္၍လား...။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မျဖစ္ႏုိင္။ ဒါကို ေတာ့ သူေကာင္းစြာသိေနသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္မဟုတ္။ ရထားတြဲ လႈပ္ယမ္းေနသျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သည္ ဟိုယိုင္ သည္ယိမ္း။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕ေနာက္သို႕ ေရာက္လာသည္။ ဘရန္းဒီးသည္ အသက္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မရွဴႏုိင္။ မ်က္စိမ်ားကို စံုမွတ္၍ မွိန္းေနဟန္ျပဳဖုိ႕ ႀကိဳးစားသည္။ မရ။ အလိုလုိေနယင္းႏွင့္ သူ႕မ်က္လံုး မ်ားသည္ ဂ်ိဳစီကို ေမာ့္ၾကည္ေနမိသည္။
ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕ေရွ႕မက်တက်ေနရာတြင္ ရပ္ေနသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ မၾကည့္သည္ သူ႕ထံ ေရာက္လာသည္။ ၾကည့္ပံုမွာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္။ ဂ်ိဳစီ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တၿပံဳးရိပ္ပင္လွ်င္ ျမင္လုိက္ရသည္ ထင္၏။ ထုိေနာက္ ဂ်ိဳစီသည္ တဘက္သို႕ မ်က္ႏွာလႊဲသြား ေလသည္။
မီးရထားသည္ ေတာင္ေျခရင္း လြင္ျပင္ဆီသို႕ ဦးတည္၍ ဆင္းလ်က္ရွိသည္။ ဤအဆင္းလမ္းသည္ ပို၍ မတ္ေစာက္သည္။ ရထားအရွိန္သည္ မသိမသာ ေႏွးလာသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ ေျခလွမ္းတလွမ္းသည္ ေရွ႕သို႕ တုိးလာသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ လႈပ္ရွားမႈကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္ေနမိေသာ ေကာင္စစ္၀န္၏ စိတ္္သည္ ဂ်ိဳစီ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိသလုိလုိ ခံစားလာရသည္။ ဂ်ိဳစီသည္ အိမ္သာဘက္သို႕ မသြားပဲ ရထားတြဲ တံခါးေပါက္ မွ ေန၍ အျပင္သို႕ ထုိးဆင္းေလမလား...။ အသက္႐ွဴ၍ မ၀သည့္ႏွယ္ ခံစားလာရသည္။ ဂ်ိဳစီ အခုလုိ လုပ္လွ်င္ေတာ့ မွားလိမ့္မည္ဟု သူထင္သည္။ အခုလုိ အျဖစ္မ်ိဳးေတာ့ အျဖစ္မခံႏုိင္။ အ႐ွိန္ႏွင့္ သြားေနေသာ မီးရထားေပၚ မွ ခုန္ခ်ဖုိ႕ ဆုိသည္မွာ ဂ်ိဳစီအတြက္ အလြန္အသက္ေဘး အႏၱရာယ္မ်ားေသာ အလုပ္တခု ျဖစ္၏။ သူတားျမစ္မွ ျဖစ္မည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဂ်ိဳစီခုန္မခ်ႏုိင္ေအာင္ တားျမစ္ဖုိ႕ ကိစၥမွာ လက္ေတြ႕ က်ေတာ့ လြယ္မည္မထင္။ ဘရန္းဒီး၏ စိတ္သည္ ဤအေတြးမ်ား ေျဗာင္းဆန္လ်က္ ရွိသည္။ ထုိစကၠန္႕ ပိုင္းကေလး အတြင္းမွပင္ ဂ်ိဳစီသည္ တံခါးေပါက္မွေန၍ အျပင္ဘက္သို႕ ထုိးခ်လုိက္ေလ၏။
ဂ်ိဳစီ ထုိးအခ်ႏွင့္ ဘရီးဒီး ထုိင္ခံေပၚမွ ခုန္အထသည္ တၿပိဳင္နက္တည္း က်သည္။ ဘရန္းဒီး၏ ႏႈတ္မွ အလန္႕တၾကား ေအာ္သံတခ်က္ ထြက္လာသည္။ သူ႕လက္သည္ ဂ်ိဳစီ ကုတ္အက်ႌစကုိ ဆြဲမိသည္။ ဂ်ိဳစီ ခုန္ထြက္လုိက္သည့္ အရွိန္က ျပင္းလြန္းလွသျဖင့္ အကႌ်ေနာက္ေက်ာ တျခမ္းလံုး ျဖန္းကနဲ စုတ္ၿပဲကာ ဘရန္းဒီး လက္ထဲသို႕ ပါလာသည္။ ဘရန္းဒီး တကိုယ္လံုးမွာလည္း ေလထဲသို႕ ေျမာက္တက္သြားၿပီးမွ ေအာက္ဘက္ သုိ႕ ျပန္က်သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ သူ႕ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္သည္ ရထားတြဲ သံေဘာင္ ႏွင့္ ေျခနင္းခံု ၾကားသို႕ ေထာက္မိေသာ္လည္း လူက မဟန္ႏုိင္ပဲ အလ်ားေမွာက္လဲကာ သူ႕ေခါင္းသည္ ေျခနင္းခံု အစြန္းႏွင့္ အရွိန္ျပင္းစြာ ေဆာင့္မိေလသည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္လုိက္ေသာ အသံသည္ ေကာင္စစ္၀န္၏ ပါးစပ္မွ ထြက္ေပၚ လာျပန္သည္။ မီးရထးကို ရပ္ေအာင္လုပ္ၾကဖုိ႕ အသံကုန္ ဟစ္၍ ေအာ္ေျပာလုိက္ေသာ အသံျဖစ္၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေရးေပၚ ခလုတ္ႀကိဳး ဆြဲသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မီးရထား ဘရိတ္ ဆြဲသံ....။ ရထားဘီးမ်ားႏွင့္ သံလမ္းထိေတြ႕ ပြတ္တုိက္သံမ်ား။ ထုိ႕ေနာက္ေတာ့ မီးရထားသည္။ တုံ႕ကနဲ ရပ္သြားသည္။ ရထားတြဲအတြင္းမွ ခရီးသည္မ်ားသည္ အျပင္သို႕ တရၾကမ္းတုိးေ၀ွ႕ ထြက္ာ႕သည္။ တြဲထဲ၌ တေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေသာ ေကာင္စစ္၀န္ လဲက်ေနရာမွ ကေသာကေမ်ာ လူးလဲထလာသည္။ သူအျပင္ထြက္မွ ျဖစ္မည္။ မထြက္၍ မျဖစ္။ သူသြားမွ...၊ သူသြားမွ...။ သူသည္ ဒရီးဒယိုင္ႏွင့္ တြဲအျပင္သို႕ ထြက္သည္။
သူတုိ႕သည္ ဂ်ိဳစီအား လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပးခ့ဲၾကၿပီး ျဖစ္၏။ ဂ်ိဳစီ၏ခႏၶာကုိယ္သည္ ရထား လမ္းေဘး ေရကာတာေပၚရွိ စိမ္းလန္း စိုျပည္ေသာ ျမက္ခင္းေပၚ၌ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက် လ်က္ရွိသည္။ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ဖရုိဖရဲျဖစ္ေနေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကိုမူ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ ေပးထားၾကၿပီးျဖစ္သည္။ တစံုတေယာက္ေသာ သူက ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ျဖဴေဖြး သန္႕စင္ေသာ လက္ကိုင္ပ၀ါ တထည္ျဖင့္ အုပ္ေပးထားသည္။ ႏူးည့ံ၍ စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ပင္မ်ားႏွင့္ ထုိျမက္ပင္ၾကားမွ လွပစြာ ပြင့္ဖူးေနၾကေသာ အ၀ါေရာင္ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ား....။ သာယာေသာ ေရစီးသံ သည္ ဂ်ိဳစီ၏နားသိဳ႕ ေျပးလာလ်က္ရွိ၏။ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သူခုိလႈံရမည့္ ေနရာဌာနသည္ သူအလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ေသာ ျမစ္ႏွင့္ အလွမ္းမေ၀း...။
ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ၍ ရပ္ေနေသာ အဘိုးအို ပက္ဒ႐ုိသည္ ေကာင္စစ္၀န္၏ မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္။ သို႕ေသာ္ ေဆြးေျမ႕ညင္သာေသာ ေလသံျဖင့္ စကားတခြန္း ေျပာသည္။
'အခုဆိုယင္ သူေထာင္ကို မသြားရေတာ့ဘူးေပါ့ ဆီေညာ္'
***
ကၽြန္ေတာ္ၾကဳိက္ေသာစာပုိ္ဒ္ကေလးမ်ား(၁)
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ အမ်ားႀကီး ျပင္မွကုိ ျဖစ္မယ္ခင္ဗ်။ သူမ်ားေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီး ျပတ္က်န္ေနရစ္ၿပီ” စင္ကာပူ မွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တဲ့
ေက်ာင္းသားေဟာင္း တေယာက္ ေခတၱျပန္လာတိုင္း၊ ကန္ေတာ့ႏႈတ္ဆက္ရင္း
ေျပာလုိက္တဲ့ စကားျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုႏုိင္ငံ ဒီႏိုင္ငံေတြက ျပန္ေရာက္လာတဲ့
လူတိုင္းေျပာၿမဲ စကားမို႔ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။
ဘ၀င္ေလဟပ္သူေတြရဲ႔စကား
စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပင္ရမယ္လုိ႔သာ ေျပာတာ။ ဘာစိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ ျပဳျပင္ရမွာလဲ
လို႔ေတာ့ တိတိက်က် မေျပာပါဘူး။ ႏုိင္ငံျခားျပန္ ေတြ ေျပာေနက် စကားေတြ
ၾကားရဖန္မ်ားလို႔ ရိုးေတာင္ေနၿပီ။
´´ ျမန္မာေတြပ်င္းတယ္``
´´ျမန္မာေတြည့ံတယ္၊ ဖ်င္းတယ္``
´´ ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းမဲ့တယ္``
´´ ျမန္မာေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မရွိဘူး`` စတဲ့စတဲ့ အေပၚစီးက ၾကည့္တဲ့ေလသံနဲ႔ ေျပာစကားမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏြားနဲ႔ရုန္းေနတာ ပ်င္းတာလား
ျမန္မာေတြ ပ်င္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာတာလဲ။ မနက္အရုဏ္
မလာခင္ထ၊ ထြန္ထယ္ကို ထမ္းၿပီး လယ္ ထဲဆင္း၊ တေန႔လံုး ေနပူႀကီးထဲမွာ
ႏြားနဲ႔အတူ ရုန္းအလုပ္လုပ္၊ ညေန၊ ေန၀င္ရီသေရာမွ အိမ္ကုိ ျပန္ရတဲ့
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ၈၀ ရာႏႈန္း ေလာက္ရွိတဲ့ လယ္သမားေတြကုိ ျမင္ဖူးၾကလို႔လား။
ခရီးသြားတဲ့အခါ အေ၀းေျပး လမ္းမႀကီး ေတြ မွာ လမ္းခင္းလမ္းျပင္ လုပ္ေနၾကတဲ့
ေျမတူး ေက်ာက္ထု လုပ္ေနၾကတဲ့ မိန္းမ၊ ေယာက်္ား အလုပ္သမားေတြကုိေတာ့
ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေလာင္ေနတဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ
မ်က္ႏွာေလးတခုပဲ ေဖာ္ထားၿပီး တေခါင္းလံုးပုဆိုးနဲ႔ ပတ္ရင္း အလုပ္လုပ္
ေနရွာၾကတယ္ မ ဟုတ္ ပါလား။ သူတို႔ ေျခေထာက္ေတြမွာ ဖိနပ္ေတာင္ မပါၾကပါဘူး။
ၿမိဳ႔ရြာနဲ႔ အလွမ္းေ၀း ကြာတဲ့ ေနရာမ်ားမွာဆိုရင္ လမ္းေဘး မွာပဲ
သစ္ခက္တဲနန္းထိုးၿပီးေနၾက၊ ခ်က္ျပဳတ္ စားၾကရ တာပါ။ ဒီလူမ်ဳိးေတြကို
ပ်င္းသတဲ့လား။
တီထြင္လုပ္တတ္တဲ့လူေတြ
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ေတြရြာေတြ သန္႔ရွင္းမႈအားနည္းတာ၊ လမ္းေပၚအမႈိက္ပစ္တာ၊
ကြမ္းတံေတြးေထြးတာ စတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းလံုးလံုး
မရွိဘူးလို႔ အျပစ္ေျပာၾကတာ ရွိေသးတယ္။ စင္ကာပူမ်ား
သိပ္သန္႔ရွင္းတာပဲလို႔လည္း ခဏခဏ ေျပာၾကတယ္။ စင္ကာပူက လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ
ယူနီေဖာင္း၀တ္ရဲေတြ ေစာင့္ေနၾကၿပီး စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လမ္းျဖတ္ကူးသူေတြ၊
အမႈိက္ ပစ္ခ်သူေတြကုိ ခ်က္ခ်င္းဖမ္း ဒဏ္ရိုက္လုပ္တာ ေတြက်ေတာ့
ထည့္မေျပာၾကဘူး။ ဘယ္ႏုိင္ငံက ဘယ္လူမ်ဳိးမဆို ပညာ အေျခခံ နည္းၿပီး
စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ နိမ့္က်သူတိုင္းဟာ ``ျပည္သူ႔နီတိ´´ ကုိ လစ္လ်ဴရႈ
တတ္ၾကပါတယ္။ ``ထီြ၊ ထြမ္´´ နဲ႔ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ တံေတြးေထြးတဲ့ေနရာမွာေတာ့
အေရွ႕တိုင္းက လူ၀ါေတြေလာက္ဆိုး တာ ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ သူတို႔နဲ႔
စာရင္ ျမန္မာေတြက အမ်ားႀကီးယဥ္ေက်းပါတယ္။
ျမန္မာေတြက ေရသာခုိ အေခ်ာင္လိုက္စိတ္ သိပ္ႀကီးမားတယ္။ ႀကိဳးစားပမ္းစား
မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔လည္း စြပ္စြပ္စြဲစြဲ လုပ္ေလ့ ရွိၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္
ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြ အမ်ားစုဟာ ေန႔အလုပ္၊ ညအလုပ္ ႏွစ္ခုလုပ္ၿပီး တပင္တပန္း
ပုိက္ဆံရွာ ေနၾကတာေတြကုိ မျမင္လို႔လား၊ တခ်ဳိ႕မ်ားဆို အိပ္ရာ၀င္တာေတာင္
အလုပ္ကျပန္တဲ့ အ၀တ္အတိုင္း ဖိနပ္ေတာင္ မခၽြတ္ဘဲ ၀င္ၾကရပါတယ္။ မနက္
အခ်ိန္က်တာနဲ႔ အိပ္ရာထဲကတန္းၿပီး အလုပ္ကိုေျပးႏုိင္ ေအာင္ အဆင့္သင့္
လုပ္ထားရတာေလ။ ျမန္မာေတြ ႀကိဳးစားသလား။ မႀကိဳးစားဘူးလား သိခ်င္ရင္
သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ လုပ္ခေပးသလိုေပးၿပီး ခုိင္းၾကည့္လုိက္စမ္းပါလို႔
ေျပာလုိက္ခ်င္ တယ္။
ျမန္မာေတြဟာ မပ်င္းပါဘူး။ မညံ့ပါဘူး။ ဖ်င္းလည္း မဖ်င္းပါဘူး။
ႏုိင္ငံျခားသြားၿပီး ပညာသင္တဲ့သူေတြ အားလံုးနီးပါးဟာ သူတို႔ သင္ယူတဲ့
ပညာရပ္ကို ေကာင္းေကာင္းသင္ယူ ႏိုင္ၾကတာခ်ည့္ပါ။ စာမလိုက္ႏုိင္လို႔
ျပန္လာရတယ္ ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါ။ ဘိလပ္သြားၿပီး MRCP တို႔၊ FRCS တို႔လို
ဘြဲ႕ေတြသြားသင္ယူတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ၊ စာမလိုက္ႏုိင္လို႔ ျပန္လာရတယ္ဆိုတာလည္း
မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ လူသာဆင္းရဲခ်င္ ဆင္းရဲမယ္။ ဥာဏ္ရည္
ဥာဏ္ေသြးမွာေတာ့ မဆင္းရဲပါဘူး။ အခြင့္အေရးရရင္ ရသလို ဘာမဆိုျဖစ္ေအာင္
လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။
ကိုေရႊဗမာေတြ
ျမန္မာေတြညံ့လို႔ မတိုးတက္တာ၊ ျမန္မာေတြ သိပ္ပ်င္းတာ၊ သိပ္ဖ်င္းတာလို႔
ေျပာၾကသူမ်ားဟာ ႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ´´ ျပည္တြင္းျဖစ္
ႏုိင္ငံျခားသား`` ကိုေရႊဗမာမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ဘာလုပ္ေနၾကတယ္
ဆိုတာေတာ့ ျပန္မၾကည့္ ဘဲနဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ ရွိေနၾကတဲ့ သူေတြကို
စြပ္စြပ္စြဲစြဲ အရွက္မရွိ ေျပာေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံေလာက္ သယံဇာတ
ေပါ ၾကြယ္၀တဲ့ ႏုိင္ငံ၊ အာရွတုိက္ တတုိက္လံုးမွာ မရွိပါဘူး။ စားစရာအတြက္၊
ေနစရာအတြက္၊ ၀တ္စရာအတြက္ ဘာမွပူစရာ မရွိ ပါဘူး။ ျပည္တြင္းမွာ လံုလံု
ေလာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေရနံ ဓာတ္ေငြ႔ေတြလည္း ထြက္တယ္။ တျခား
ဓာတ္သတၱဳ မ်ဳိးစံုနဲ႔ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြလည္းေပါတယ္။ ဒီသယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀တာ
ေတြကို ေခတ္မီနည္းပညာေတြ အသံုးခ်ၿပီး ထုတ္ယူ သံုးစြဲၾကရမွာ မဟုတ္လား။
ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကား ၾကရမွာ မဟုတ္လား။
သတိေပးလိုက္ခ်င္တယ္
အခုေတာ့ အဲဒီလုိလုပ္ရမယ့္ ႏုိင္ငံ့အညြန္႔အဖူးေတြ၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြက ႏုိင္ငံရပ္ျခားတိုင္းျပည္ေတြအတြက္သြားၿပီး
အလုပ္ လုပ္ ေပးေနၾကတယ္ေလ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက သင္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာေတြနဲ႔
သူမ်ားႏုိင္ငံေတြ သြားအလုပ္ လုပ္ေပးေနၾကတာ အေျခအေန အရ အခိုက္အတန္႔အျဖစ္
ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ကုိယ္ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကရတာကုိ နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။
အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွမသြားဘဲ ကိုယ့္တုိ္င္းျပည္မွာ ကိုယ္ေနၿပီး
တက္စြမ္းသေလာက္ ကုိယ့္အား ကုိယ့္အင္နဲ႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ ႀကိဳးစား
ရုန္းကန္ေနတဲ့သူေတြကုိေတာ့ ပ်င္းတယ္၊ ဖ်င္းတယ္၊ စည္းကမ္းမဲ့တယ္၊
ေရသာခိုတယ္ စတဲ့ စြပ္စြဲမႈေတြနဲ႔ ပုတ္ခတ္ေစာ္ကား မလုပ္ၾကဖို႔ေတာ့
သတိေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ...ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကာ...လူေၾကာင္.မဟုတ္ဘူး..ျမန္မာေတြအေျပာခံရတာ...လူေတြေပၚမွာအုပ္ထားတဲ.စနစ္ေၾကာင္.ပါ...စနစ္ေကာင္းရင္ျမန္မာဆုိတာေတာ္တယ္..ထူးခၽြန္တယ္ဆုိတာ..ကမာၻကျမင္လာမွာပါ...ဦးသန္.လုိလူေတြ...ေနာက္အမ်ားၾကီးပါ..
လူထုစိန္၀င္း (ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)
ကၽြန္ေတာ္ၾကုိက္လုိ.ပါအဲေကာင္ေလးကုိ.ဟုတ္တယ္ဆရာကၽြန္ေတာ္အရင္ကအျမင္ေတြကုိအကုန္လုံးေျပာင္းလည္းေစတာေတာ.အမွန္ပဲ..
အဲေကာင္ေလးကုိဖတ္ျပီးနဲ.နဲ.ေတာ.နားလည္တတ္လာတယ္..
.ဆရာလူထုစိန္၀င္းကုိလည္းဒီေနရာကေန
ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလးေက်းဇူးတင္သြားပါတယ္ဆရာရယ္...............
Monday, February 27, 2012
ဒါနနဲ႔ သီလ မလိုဘူးတဲ့လား?
ဒါနနဲ႔ သီလ မလိုဘူးတဲ့လား?
by ရေနာင္းဌာနီ ဘ၀ျမွင့္တင္ေရးေက်ာင္း
by ရေနာင္းဌာနီ ဘ၀ျမွင့္တင္ေရးေက်ာင္း
(ဒါန ၊ သီလ ၊ ဘာဝနာ ၊ သံုးခုမွာဘယ္ဟာအေရးႀကီးဆံုးပါလဲ ဘုရား။ တခ်ိဳ႕က သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ခ်င္လ်ွင္ ဒါန၊သီလ မလိုအပ္ဘူးလို႕ ဆိုေနၾကမ်ားမွာမွန္ မမွန္ေျဖ ၾကားေပးေစလိုုပါ၏။)
“ဘုရားဆူဆူ ဒါနကူမွ သံုးလူသင္းက်စ္ ဧကန္ျဖစ္၏”လို႔ ေတာင္ၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသက ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာက်မ္းမွာ ေရးသားခဲ့တယ္။
ဘုရားအေလာင္းေတြဟာ ပါရမီျဖည့္ရင္ ဒါနပါရမီကို အရင္ျဖည့္ေလ့ရွိၾကတယ္။
အရပ္ထဲမွာ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ “အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏိုင္မွာေပါ့”တဲ့။ မရွိလို႔ မလႈဳ မလႈဳလို႔ မရွိတဲ့။ မရွိရင္ အူမေတာင့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အူမေတာင့္ဖို႔အတြက္ ရွိဖို႔လိုတယ္။ ရွိဖို႔အတြက္ လႈဳဖို႔လုိတယ္။ လႈဳတယ္ဆုိတာ ဒါနျပဳတာပဲ။
ဒါနမရွိေတာ့ အရာရာ ခ်ိဳ႕တဲ့တယ္။ အရာ ခ်ိဳ႕တဲ့ေတာ့ အူမမေတာင့္ေတာ့ဘူး။ အူမ မေတာင့္ေတာ့ သီလမေစာင့္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒါန မရွိသူမ်ားဟာ သီလပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ႏိုင္ဖုိ႔ အင္မတန္ခက္ခဲပါတယ္။
သီလပါရမီကုိ မျဖည့္က်င့္ႏိုင္မွေတာ့ သစၥာပါရမီလဲ ျဖည့္က်င့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေမတၱာပါရမီလဲ မျပည့္က်င့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ထက္ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြကို မနာလိုမရႈ႕စိမ့္ျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ။ ဘယ္မွာ ေမတၱာပါရမီျဖည့္ႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။
ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ထက္ခ်မ္းသာသူက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတဲ့စကားကိုေတာင္မွ “ငါ့ကို မရွိလို႔ ဆင္းရဲလို႔ ဒါမ်ိဳးစကားကို ေျပာတာ”လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ခႏၱီပါရမီလဲပ်က္ၿပီ။
ဒါနပါရမီခ်ိဳ႕တဲ့လိုက္တာနဲ႔ က်န္တာတဲ့ပါရမီေတြကို ျဖည့္က်င့္ဖိုဆုိတာ အင္မတန္ ခက္ခဲသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘု၇ားအေလာင္းေတာ္မ်ားဟာ ဒါနပါရမီကို အရင္ျဖည့္က်င့္ၾကတာပါ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘာ၀နာအလုပ္ကို လုပ္မဲ့သူဟာ အနိမ့္ဆံုးအားျဖင့္ ငါးပါးသီလကို လံုၿခံဳရပါတယ္။
သီလမရွိသူဟာ စိတ္ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္မႈ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ စိတ္ၿငိမ္သက္ တည္ၾကည္မႈ မျဖစ္ရင္ ျဖစ္ ပ်က္ သေဘာတရားေတြကို ျမင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပ်က္ ျဖစ္ သေဘာတရားေတြကို မျမင္ႏုိင္ပဲနဲ႔ေတာ့ ဘာတဏွာမွလဲ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တဏွာ မခ်ဳပ္ၿငိမ္းမွေတာ့ ဘယ္မွာ သံသရာထဲက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ အေလးအနက္ စဥ္းစားၾကည့္ေစလိုပါတယ္။
ဒါန သီလက လိုအပ္လို႔ ဘုရားအေလာင္းေတြ ဒါနပါရမီ သီလပါရမီေတြကို ျဖည့္က်င့္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ မလိုရင္ အပိုအလုပ္ေတြဆိုရင္ ဘယ္မွာ လုပ္ေနၾကပါ့မလဲ။
ဒါန သီလ မလိုဘူးလို႔ ေျပာသူမ်ားဟာ ဗုဒၶဘုရားရွင္ေတြထက္ ပိုေတာ္ ပိုတတ္တဲ့ သူမ်ားထင္ပါရဲ႕။
တခ်ိဳ႕ လူ႕ဗလခ်ာ ဗာလမ်ိဳးေတြက ခုဇၨဳတၱရာတို႔ အဂၤုလိမာလာတုိ႔ဟာ သူခုိးနဲ႔ လူသတ္သမားေတြပါ။ သူတုိ႔ဘယ္မွာ သီလလံုလို႔လဲ။ သီလမလံုပဲ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ရသြားခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါကို ၾကည့္ေသာအားျဖင့္ သီလ မလိုပါဘူးလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။
ပစၦိမဘ၀ိကျဖစ္တဲ့ ဒီဘ၀မွာ မဂ္ဖိုလ္ရဖို႔ က်ိန္းေသေနတဲ့ ပါရမီရွင္ႀကီးေတြနဲ႔မ်ား သူတို႔မို႔ မတန္မရာ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကပါေပရဲ႕။ သူတို႔ေတြဟာ ပါရမီေတြကို အကုန္အျပည့္ ျဖည့္ၿပီးၾကၿပီ။ ဒီဘ၀ေလးကိုပဲ ကြက္ၾကည့္ေနရင္ေတာ့ မွားမွာေပါ့။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္၀င္တာခ်င္း အတူတူေတာင္ ဒါနရွိသူမ်ားက်ေတာ့ မပင္မပန္းခ်မ္းခ်မ္းသာသာသူေဌးႀကီးဘ၀နဲ႔ ၀င္ရတယ္။ ဒါနမရွိသူမ်ားၾကေတာ့ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ငတ္ငတ္ျပတ္ျပတ္ သူေတာင္းစားဘ၀နဲ႔ နိဗၺာန္၀င္ရတယ္။
ေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္တာက ဒါန သီလ ဘာ၀နာ အားလံုးအေရးႀကီးပါတယ္။ နိဗၺာန္ရဖို႔အတြက္ ဒါန သီလ မလိုဘူးလို႔ ေျပာတဲ့စကားဟာ သြက္သြက္ခါေအာင္ မွားယြင္းပါတယ္။
ဒါနကုသိုလ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးရာကာလ ကြဲျပားပံု ၄-မ်ိဳး by သဒၶမၼရံသီ-ဆရာေတာ္
ဒါနကုသိုလ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးရာကာလ ကြဲျပားပံု ၄-မ်ိဳး
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပုဂၢိဳလ္တို႔ ျပဳေနၾကေသာ ဒါန-စေသာ ကုသိုလ္ကံတို႔သည္-
၁။ ဒိ႒ဓမၼေ၀ဒနီယကံ-ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၂။ ဥပပဇၨေ၀ဒနီယကံ-ဒုတိယဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၃။ အပရာပရိယေ၀ဒနီယကံ-တတိယဘ၀မွစ၍ နိဗၺာန္ေရာက္သည့္ဘ၀တိုင္ေအာင္ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၄။ အေဟာသိကံ-ကံသာျဖစ္၍ အက်ိဳးမေပးေသာကံ-ဟူ၍ ၄-မ်ိဳးကြဲျပားလ်က္ ရွိေပသည္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပုဂၢိဳလ္တို႔ ျပဳေနၾကေသာ ဒါန-စေသာ ကုသိုလ္ကံတို႔သည္-
၁။ ဒိ႒ဓမၼေ၀ဒနီယကံ-ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၂။ ဥပပဇၨေ၀ဒနီယကံ-ဒုတိယဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၃။ အပရာပရိယေ၀ဒနီယကံ-တတိယဘ၀မွစ၍ နိဗၺာန္ေရာက္သည့္ဘ၀တိုင္ေအာင္ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၄။ အေဟာသိကံ-ကံသာျဖစ္၍ အက်ိဳးမေပးေသာကံ-ဟူ၍ ၄-မ်ိဳးကြဲျပားလ်က္ ရွိေပသည္။
၁။ ဒိ႒ဓမၼေ၀ဒနီယကံ-ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ-ဟူသည္ ဒါနစေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ား ျပဳေသာအခါ ကုသိုလ္ေဇာတို႔သည္ ၇-ႀကိမ္ ရ-ႀကိမ္ ျဖစ္သြားၾကေပသည္။ ထို ၇-ႀကိမ္တို႔တြင္ ပထမေဇာကုသိုလ္ေစတနာကံသည္ ဒိ႒ဓမၼေ၀ဒနီယကံ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုဒိ႒ဓမၼေ၀ဒနီယကံသည္ ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ပင္ အက်ိဳးေပးႏိုင္ေပသည္။
ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ပင္ အက်ိဳးေပးေသာ္လည္း သူ႔ေရွ႔မွ ေဇာအကူအညီကိုမရ၍ ေရွးဦးစြာ ျဖစ္ရသည့္ ပထမေဇာကုသိုလ္ကံ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမြးဖြားခါစ ကေလးငယ္မ်ားကဲ့သို႔ အားနည္းလွေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အက်ိဳးေပးေသာအခါ ပထမေဇာကုသိုလ္ ေစတနာကံသည္ ထင္ထင္ရွားရွား အက်ိဳးမေပးႏိုင္ေပ။ မထင္မရွားသာ အက်ိဳးေပးႏိုင္ေပသည္။
ပထမေဇာကုသုိလ္ေစတနာကံသည္ ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ပင္ ကုသိုလ္ရွင္ ကိုယ္ခ်မ္းသာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာ ရွိေနရေအာင္ ကုသုိလ္ရွင္ ျပဳခ်င္သည့္ကိစၥမ်ား လြယ္လြယ္ႏွင့္ ျပီးေျမာက္သြားရေအာင္ ကုသိုလ္ရွင္ အလိုရွိအပ္သည့္ အက်ိဳးတရားမ်ား လြယ္လြယ္ႏွင့္ ရရွိသြားရေအာင္ မထင္မရွားပင္ အက်ိဳးေပးႏိုင္ေပသည္။ ယခုဘ၀၌ အက်ိဳးေပးခြင့္မရလွ်င္ ေနာင္ဘ၀မ်ား၌ အက်ိဳးမေပးႏိုင္ေတာ့ေပ။ အက်ိဳးမေပးသည့္ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားရေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၊ က်ိဳးေပးက၊ ဒိ႒ဓမၼမည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၊ က်ိဳးေပးက၊ ဒိ႒ဓမၼမည္။
ပထမေဇာကုသုိလ္ ေစတနာကံသည္ အားနည္းေသာ ကုသုိလ္ကံပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထူးျခားသည့္ အေၾကာင္း ၄-ခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုလွ်င္ေတာ့ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ သူေဌးႀကီးျဖစ္ေအာင္ အက်ိဳးေပးႏိုင္ေပသည္။ ထူးျခားသည့္အေၾကာင္း ၄-ခ်က္မွာ-
၁။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္၏ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာ ျဖစ္ျခင္း။
၂။ နိေရာဓသမာပတ္မွ ထေသာအခါ ျဖစ္ျခင္း။
၃။ အလွဴေပးပုဂၢိဳလ္၏ စင္ၾကယ္ေသာ လွဴဖြယ္ပစၥည္း ျဖစ္ျခင္း။
၄။ အလွဴေပးပုဂၢိဳလ္၏ ေစတနာ ၃-တန္ ထက္သန္ျခင္း။
ဤထူးျခားသည့္အေၾကာင္း ၄-ခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုလွ်င္ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ သူေဌးႀကီးျဖစ္ေအာင္ အက်ိဳးေပးႏိုင္ေပသည္။
၁။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္၏ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာ ျဖစ္ျခင္း။
၂။ နိေရာဓသမာပတ္မွ ထေသာအခါ ျဖစ္ျခင္း။
၃။ အလွဴေပးပုဂၢိဳလ္၏ စင္ၾကယ္ေသာ လွဴဖြယ္ပစၥည္း ျဖစ္ျခင္း။
၄။ အလွဴေပးပုဂၢိဳလ္၏ ေစတနာ ၃-တန္ ထက္သန္ျခင္း။
ဤထူးျခားသည့္အေၾကာင္း ၄-ခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုလွ်င္ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ သူေဌးႀကီးျဖစ္ေအာင္ အက်ိဳးေပးႏိုင္ေပသည္။
အရွင္အႏုရုဒၶါအေလာင္း အႏၷဘာရ ျမက္ထမ္းသမားသည္ ထူးျခားေသာ အေၾကာင္း ၄-ခ်က္ႏွင့္ျပည့္စံုစြာ လွဴဒါန္းရေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ သူေဌးႀကီးျဖစ္ရသည့္ သာဓက ရွိခဲ့ေပသည္။
တခ်ိန္ေသာအခါ အရွင္အႏုရုဒၶါအေလာင္းသည္ အႏၷဘာရဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သုမနသူေဌးအိမ္၌ မွီခို၍ ေနရေသာ ဆင္းရဲသား ျမက္ထမ္းသမား ျဖစ္ခဲ့ရေပသည္။ အႏၷဘာရျမက္ထမ္းသမားသည္ တေန႔ေသာအခါ ေတာအရပ္မွ ျမက္မ်ားကို ရိတ္ယူကာ ျမက္ထံုးမ်ားကိုထမ္း၍ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဂႏၶမာဒနေတာင္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူေသာ ဥပရိ႒ အမည္ရွိေသာ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္သည္ နိေရာဓသမာပတ္မွထ၍ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ၾကြလာေတာ္မူျပီးလွ်င္ အႏၷဘာရျမက္ထမ္းသမား၏ ေရွ႔မွ သက္ဆင္းကာ သပိတ္ကိုပိုက္လ်က္ ဆြမ္းခံၾကြသြားေတာ္မူ၏။
တခ်ိန္ေသာအခါ အရွင္အႏုရုဒၶါအေလာင္းသည္ အႏၷဘာရဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သုမနသူေဌးအိမ္၌ မွီခို၍ ေနရေသာ ဆင္းရဲသား ျမက္ထမ္းသမား ျဖစ္ခဲ့ရေပသည္။ အႏၷဘာရျမက္ထမ္းသမားသည္ တေန႔ေသာအခါ ေတာအရပ္မွ ျမက္မ်ားကို ရိတ္ယူကာ ျမက္ထံုးမ်ားကိုထမ္း၍ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဂႏၶမာဒနေတာင္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူေသာ ဥပရိ႒ အမည္ရွိေသာ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္သည္ နိေရာဓသမာပတ္မွထ၍ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ၾကြလာေတာ္မူျပီးလွ်င္ အႏၷဘာရျမက္ထမ္းသမား၏ ေရွ႔မွ သက္ဆင္းကာ သပိတ္ကိုပိုက္လ်က္ ဆြမ္းခံၾကြသြားေတာ္မူ၏။
ထိုအခါ အႏၷာဘာရသည္ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါအား ဆြမ္းလွဴလိုေသာေၾကာင့္ အိမ္ရွင္မထံ ျပန္သြား၍ ႏွစ္ေယာက္စာထမင္းကို ယူလာကာ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါအား လွဴဒါန္းျပီးလွ်င္ ဤတထပ္စာမွ်ေသာ ဆြမ္းကို လွဴဒါန္းရသည့္ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေနာင္ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္းတို႔၌ ဆင္းရဲသားမ်ိဳးမွာ မျဖစ္ရပါလို၏။ မရွိဟူေသာစကားကို မၾကားမသိရပါလို၏-ဟု ဆုေတာင္းပတၳနာ ႏွစ္ခုကို ျပဳလိုက္ေပသည္။
ဤကဲ့သို႔ တထပ္စာဆြမ္းကို လွဴဒါန္းကာ ဆုေတာင္းပတၳနာျပဳျပီးလွ်င္ အိမ္သို႔ျပန္လာေသာအခါ သူမနသူေဌးက အႏၷဘာရ၏ ဆြမ္းအလွဴကို တက်ပ္မွစ၍ တေထာင္ထိေအာင္ တိုးေပး၍ ၀ယ္ယူေသာ္လည္း မေရာင္းသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အမွ်ေ၀ေစျပီး သာဓုေခၚကာ ေငြတေထာင္ေပးေလ၏။
ထို႔ေနာက္ မင္းႀကီးထံသို႔ သြားဖို႔ရန္ရွိ္၍ အႏၷဘာရကို မင္းႀကီးထံသို႔ ေခၚသြားေလ၏။ မင္းႀကီးကလည္း တေထာင္ထပ္ေပးျပီးလွ်င္ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ရန္အတြက္ ျခံေျမတခုကို ေပးျပန္ေလသည္။ ထိုျခံေျမကို ရွင္းလင္းေသာအခါ အႏၷဘာရအတြက္ ေရႊအိုးမ်ား ေပၚထြက္လာေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲသားကို သူေဌးႀကီးဘြဲ႔ ေပးလိုက္ေလ၏။ အႏၷဘာရျမက္ထမ္းသမား၏ ဆြမ္းအလွဴသည္-
၁။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္၏ ပေစၥကဗုဒၶါ ရဟႏၲာျဖစ္ျခင္း။
၂။ ပေစၥကဗုဒၶါ ရဟႏၲာ၏ နိေရာဓသမာပတ္မွ ထေသာအခါ ျဖစ္ျခင္း။
၃။ အလွဴေပးပုဂၢိဳလ္ အႏၷဘာရ၏ တထပ္စာဆြမ္းသည္ စင္ၾကယ္ေသာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းျဖစ္ျခင္း။
၄။ အလွဴေပးပုဂၢိဳလ္ အႏၷဘာရ၏ ေစတနာ ၃-တန္ ထက္သန္ျခင္း
ဟူေသာ ထူးျခားသည့္ အေၾကာင္း ၄-ခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာေၾကာင့္ အႏၷဘာရသည္ ယခုဘ၀၌ပင္ ျမက္ထမ္းသမား ဆင္းရဲသားဘ၀မွ သူေဌးႀကီး ျဖစ္သြားရေလ၏။ ပထမေဇာ ကုသုိ္လ္ေစတနာကံ၏ အက်ိဳးေပးပင္ ျဖစ္ေပသည္။
၁။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္၏ ပေစၥကဗုဒၶါ ရဟႏၲာျဖစ္ျခင္း။
၂။ ပေစၥကဗုဒၶါ ရဟႏၲာ၏ နိေရာဓသမာပတ္မွ ထေသာအခါ ျဖစ္ျခင္း။
၃။ အလွဴေပးပုဂၢိဳလ္ အႏၷဘာရ၏ တထပ္စာဆြမ္းသည္ စင္ၾကယ္ေသာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းျဖစ္ျခင္း။
၄။ အလွဴေပးပုဂၢိဳလ္ အႏၷဘာရ၏ ေစတနာ ၃-တန္ ထက္သန္ျခင္း
ဟူေသာ ထူးျခားသည့္ အေၾကာင္း ၄-ခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာေၾကာင့္ အႏၷဘာရသည္ ယခုဘ၀၌ပင္ ျမက္ထမ္းသမား ဆင္းရဲသားဘ၀မွ သူေဌးႀကီး ျဖစ္သြားရေလ၏။ ပထမေဇာ ကုသုိ္လ္ေစတနာကံ၏ အက်ိဳးေပးပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ဤသာဓကကိုေထာက္ထား၍ အလွဴဒါနျပဳေသာအခါ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ဘက္က အေၾကာင္းအဂၤါ ႏွစ္ပါးႏွင့္လည္း ျပည့္စံုႏိုင္သမွ် ျပည့္စံုေအာင္ ေရြးခ်ယ္ၾကရေပသည္။ အလွဴေပးပုဂၢိဳလ္ မိမိတို႔ဘက္ကလည္း အေၾကာင္းအဂၤါ ႏွစ္ခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုႏိုင္သမွ် ျပည့္စံုေအာင္ စီမံျပဳလုပ္ၾကရေပသည္။
( ၂ ) ဥပပဇၨေ၀ဒနီယကံ-ဒုတိယဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ-ဟူသည္ ဒါနစေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားကို ျပဳေသာအခါ ေဇာ ၇-ႀကိမ္တို႔တြင္ ၇-ခုေျမာက္ျဖစ္သည့္ သတၱမေဇာကုသိုလ္ေစတနာကံ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုသတၱမေဇာ ကုသိုလ္ေစတနာကံသည္ ယခုဘ၀မွ ကြယ္လြန္သြားျပီးေသာအခါ ဒုတိယဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ ျဖစ္ေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ဒုတိယဘ၀၊ က်ိဳးေပးက၊ ဥပပဇၨမည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ဒုတိယဘ၀၊ က်ိဳးေပးက၊ ဥပပဇၨမည္။
သတၱမေဇာ ကုသိုလ္ေစတနာကံသည္ ေဇာ ၇-ႀကိမ္တို႔တြင္ ေနာက္ဆံုး အဆံုးေဇာေစတနာကံျဖစ္၍ အားနည္း၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယဘ၀၌ပင္ အက်ိဳးေပးရသည္။ ဒုတိယဘ၀၌ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရခဲ့ေသာ္ တတိယဘ၀၊ စတုတၳဘ၀ စသည္တို႔၌ အက်ိဳးမေပးႏိုင္ေတာ့ေပ။ အက်ိဳးမေပးသည့္ အေဟာသိကံမ်ား ျဖစ္သြားရေပသည္။
( ၃ ) အပရာပရိယေ၀ဒနီယကံ-တတိယဘ၀မွ စ၍ နိဗၺာန္ေရာက္သည့္ဘ၀တိုင္ေအာင္ အက်ိဳးေပးေသာ ကံ-ဟူသည္ ဒါနစေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားကို ျပဳေသာအခါ ေဇာ ၇-ႀကိမ္တို႔တြင္ ပထမေဇာကံႏွင့္ သတၱမေဇာကံ ၂-ပါးကို ၾကဥ္ဖယ္၍ အလယ္ေဇာ ၅-ခု ကုသိုလ္ေစတနာကံ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုအလယ္ေဇာ ကုသိုလ္ေစတနာကံ ၅-ခုသည္ ေရွးေရွးေဇာမ်ားက ရရွိၾကေသာေၾကာင့္ အားႏွင့္ျပည့္စံုၾကေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တတိယဘ၀မွစ၍ နိဗၺာန္ေရာက္သည့္ ဘ၀တိုင္ေအာင္ အက်ိဳးေပးႏိုင္ေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ တတိယဘ၀မွ၊ နိဗၺာန္က်ထိ၊ က်ိဳးေပးဘိ၊ အပရာပရိမည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ တတိယဘ၀မွ၊ နိဗၺာန္က်ထိ၊ က်ိဳးေပးဘိ၊ အပရာပရိမည္။
( ၄ ) အေဟာသိကံ-ကံသာျဖစ္၍ အက်ိဳးမေပးေသာကံ-ဟူသည္ အၾကင္ ဒိ႒ဓမၼေ၀ဒနီယကံ၊ ဥပပဇၨေ၀ဒနီယကံ၊ အပရာပရိယေ၀ဒနီယကံ တို႔သည္ မိမိတို႔ အက်ိဳးေပးရာကာလတို႔၌ အေၾကာင္းမသင့္ အခြင့္မသာ၍ အက်ိဳးမေပးၾကရေပ။ ထိုကံတို႔သည္ပင္လွ်င္ အေဟာသိကံတို႔ ျဖစ္သြားၾကရေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ အက်ိဳးမေပးျပန္၊ အေဟာသိကံ၊ အမွန္ျဖစ္ေပသည္။
ေဆာင္ပုဒ္။ အက်ိဳးမေပးျပန္၊ အေဟာသိကံ၊ အမွန္ျဖစ္ေပသည္။
ဤကဲ့သို႔ ကုသိုလ္ကံတို႔သည္ အက်ိဳးေပးရာကာလအားျဖင့္-
၁။ ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၂။ ဒုတိယဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၃။ တတိယဘ၀မွစ၍ နိဗၺာန္ေရာက္သည့္ ဘ၀တိုင္ေအာင္ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၄။ ကံသာျဖစ္၍ အက်ိဳးမေပးေသာကံ။
ဟူ၍ ၄-မ်ိဳး ကြဲျပားလ်က္ ရွိၾကေပသည္။
၁။ ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၂။ ဒုတိယဘ၀၌ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၃။ တတိယဘ၀မွစ၍ နိဗၺာန္ေရာက္သည့္ ဘ၀တိုင္ေအာင္ အက်ိဳးေပးေသာကံ။
၄။ ကံသာျဖစ္၍ အက်ိဳးမေပးေသာကံ။
ဟူ၍ ၄-မ်ိဳး ကြဲျပားလ်က္ ရွိၾကေပသည္။
အကုသိုလ္ကံတို႔သည္လည္း ကုသိုလ္ကံတို႔ကဲ့သို႔ပင္ အက်ိဳးေပးရာကာလအားျဖင့္ ၄-မ်ိဳးကြဲျပားလ်က္ ရွိၾကေပသည္။
ငါ..ငါ..ငါ
ငါဆုိတာနည္းေအာင္
ေမတၱာထားပါ
ငါဆုိတာနည္းေအာင္
ေစတနာထားပါ
ငါဆိုတာနည္းေအာင္
ဒါနျပဳပါ
ငါဆုိတာနည္းေအာင္
ေပးကမ္းပါ
ငါဆုိတာနည္းေအာင္
မုဒိတာပြားပါ
ငါဆုိတာနည္းေအာင္
နားလည္ေပးပါ
ငါဆိုတာနည္းေအာင္
စိတ္ေလ်ာ႔ပါ
ငါဆုိတာနည္းေအာင္
......................
ေမတၱာထားပါ
ငါဆုိတာနည္းေအာင္
ေစတနာထားပါ
ငါဆိုတာနည္းေအာင္
ဒါနျပဳပါ
ငါဆုိတာနည္းေအာင္
ေပးကမ္းပါ
ငါဆုိတာနည္းေအာင္
မုဒိတာပြားပါ
ငါဆုိတာနည္းေအာင္
နားလည္ေပးပါ
ငါဆိုတာနည္းေအာင္
စိတ္ေလ်ာ႔ပါ
ငါဆုိတာနည္းေအာင္
......................
ဒါနဘာေၾကာင္႔ ၿပဳရသလဲ
အလွဴဒါန ဘာေၾကာင္႔ၿပဳရသလဲ ဆုိတဲ႔အေၾကာင္းကုိ ္ေရးသားေဖာ္ၿပခ်င္ပါတယ္..ဗုဒၶဘာသာ၀င္ၿမန္မာလူမ်ဳိး အမ်ားစုဟာ အလွဴဒါနကုိ ရက္ရက္ေရာေရာ ၿပဳၾကပါတယ္..တကယ္လွဴခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတြ သဒၶါတရားေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္ ဒါေပမယ္႔ ဘာေၾကာင္႔ အလွဴဒါနၿပဳတယ္ဆုိတာကုိေတာ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမသိၾကပါဘူး..ယခုဘ၀ဒါနၿပဳရင္ ေနာက္ဘ၀ေကာင္းစားမယ္ နတ္ခ်မ္းသာ လူခ်မ္းသာၿဖစ္မယ္ဆုိတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ အလွဴဒါနၿပဳေနၾကတာမ်ားပါတယ္..ဒါေၾကာင္႔ ဒါနၿပဳရၿခင္းအေၾကာင္းကုိ အရွင္ဇ၀နေဟာၾကားတဲ႔ ဒါနဘာေၾကာင္႔ၿပဳရသလည္းဆုိတဲ႔ တရားေတာ္မွာ နာၾကားလုိက္ရလုိ႔ မသိေသးသူမ်ား သိသြားေအာင္ ေဖာ္ၿပလုိက္ပါတယ္..
ဒါနၿပဳတယ္ဆုိတာ မိမိရဲ ႔ သႏၱာန္မွာ ဘ၀အဆက္ဆက္က ဒုကၡေပးလာတဲ႔ စြဲလမ္းတပ္မက္တဲ႔ ေလာဘကိေလသာၾကီးကုန္ေအာင္ ၿပဳတာၿဖစ္တယ္...သီလေစာင္႔တည္ၿခင္း ဘာ၀နာပြားမ်ားၿခင္းေတြလည္း တူတူပါပဲ..သီလေစာင္႔တည္တယ္ဆုိတာ မိမိရဲ ႔ သႏၱာန္မွာ ရွိတဲ႔ ေဒါသဦးေဆာင္တဲ႔ ကိေလသာေတြ ကုန္ဖုိ႔ ေစာင္႔တည္တာ ဘာ၀နာပြားတယ္ဆုိတာဟာလည္း မိမိရဲ ႔႔သႏၱာန္မွာ ရွိတဲ႔ ေမာဟ ဦးေဆာင္တဲ႔ ကိေလသာေတြ ကုန္ဖုိ႔ပြားမ်ားတာၿဖစ္တယ္ .. ္ဒါနအေၾကာင္းဆက္ေၿပာပါမယ္..ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစု အၿမင္မွားေနတာတစ္ခုက အလွဴဒါနၿပဳၿပီးတုိင္း ဆုေတာင္းေနၾကတာပါပဲ..တကယ္ေတာ႔ ဒါနၿပဳၿပီးရင္ ဆုေတာင္းစရာမလိုပါဘူး..ဆရာေတာ္ ေဟာၾကားတဲ႔ ဥပမာေလးကုိ ္သေဘာက်လုိ႔ ၿပန္လည္ေဖာ္ၿပလုိက္ပါတယ္..
ဥပမာေလးက ဒီလုိပါ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔အလုပ္ကုိ သူေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ၿပီးရင္ သူပုိက္ဆံရဖုိ႔ လစာရဖုိ႔ ဆုေတာင္းစရာမလိုပါဘူး သူေသခ်ာေပါက္ရမွာပါ..သူအလုပ္လုပ္ရင္ လုပ္ခရမွာပါ ဆုေတာင္းစရာမလုိပါဘူး ဒါနၿပဳၿခင္းဟာလည္း အဲဒီသေဘာပါပဲ..ကုိယ္ဒါနၿပဳၿပီးရင္ ဆုေတာင္းစရာမလိုပါဘူး ဒါနရဲ ႔အက်ဳိးကုိက ခ်မ္းသာတဲ႔ အက်ဳိးကုိေပးၿပီးသားပါ...လုိတာက ကိေလသာကုန္ဖုိ႔နဲ႔ နိဗၺာန္ ဆုေတာင္းဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္.. ၿပီးေတာ႔ ဘယ္မွာ ဘယ္ေလာက္လွဴတယ္ဆုိတာလည္း ေၿပာစရာမလုိပါဘူး..အေပၚမွာေၿပာၿပီးပါၿပီ မိမိသႏၱာန္မွာ ရွိတဲ႔ ေလာဘကိေလသာမီး ဘယ္ေလာက္ၿငိမ္းသြားတယ္ ဆုိတာကိုပဲ ၾကည္႔ရမွာပါ..လူေတြမွာ အၿမဲေလာင္ေနတဲ႔ ေလာဘမီးေတြဟာ ဒါနၿပဳတဲ႔အခ်ိန္မွာ ၿငိမ္းသြားတယ္...တစ္ခါလွဴရင္ မိမိမွာရွိတဲ႔ ေလာဘတစ္ခါေသပါတယ္..ေလာဘရွိေနတဲ႔ သူဟာ ဒါနၿပဳလုိ႔မရႏူိင္ပါဘူး..
ေလာဘႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္ သမေလာဘနဲ႔ ၀ိသမေလာဘဆုိၿပိး ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္..သမေလာဘဆုိတာ ညီမွ်တဲ႔ေလာဘပါ ..၀ိသမေလာဘဆုိတာကေတာ႔ မတရားရၿပိးယူတဲ႔ ေလာဘပါ ခုိးၿခင္းနဲ႔လည္း တူပါတယ္..အဲဒီ၀ိသမေလာဘရွိတဲ႔ သူဟာ ၿဖစ္ေလရာဘ၀မွာ သူရဲ ႔စည္းစိမ္ေတြ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင္႔ ပ်က္စီးတက္ပါတယ္..ဒါေၾကာင္႔ အဲလုိ ၀ိသမေလာဘမရွိေအာင္ေတာ႔ အတက္ႏူိင္ဆုံး ထိ္န္းသိမ္းသင္႔ပါတယ္...
ဒါနကလည္း ၂ မ်ဳိးရွိပါတယ္ ပါရမီ ထုိက္တဲ႔ဒါန နဲ႔ ပါရမီ မထုိက္တဲ႔ ဒါန ဆုိၿပီးၿဖစ္ပါတယ္..ပါရမီထုိက္တဲ႔ ဒါနဆုိတာ လုံး၀မိမိေကာင္းက်ဳိးကုိ ထည္႔မတြက္ဘူး အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ခ်မ္းသာဖုိ႔ပဲၾကည္႔ပါတယ္..တဏွာမပါဘူး ငါမပါဘူး ငါခ်မ္းသာဖုိ႔မပါဘူး အဲလုိစိတ္နဲ႔ ၿပဳတဲ႔ ဒါနဟာ ပါရမီ ထုိက္တဲ႔ဒါနၿဖစ္ပါတယ္..ပါရမီမထုိက္တဲ႔ ဒါနကေတာ႔ ေနာက္ဘ၀ခ်မ္းသာခ်င္လို႔ လွဴတာ နာမည္ၾကီးခ်င္လုိ႔လွဴတာ လူသိမ်ားခ်င္လုိ႔လွဴတာ အဲလုိအလွဴမ်ဳိးေတြကုိ သာသနာပ အလွဴလုိ႔ေခၚပါတယ္ နိဗၺာန္မရႏူိင္ပါဘူး..လုိခ်င္တဲ႔စိတ္နဲ႔လွဴေနသမွ် နိဗၺာန္မရႏူိင္ပါဘူး..ငါေကာင္းစားဖုိ႔လွဴတာဆုိရင္ ငါဆုိတာ ဒိ႒ိ ေကာင္းစားဖုိ႔ဆုိတာ ေလာဘ... ဒိ႒ိ နဲ႔ေလာဘ ဥိးေဆာင္မွေတာ႔ ဘယ္လုိမွ နိဗၺာန္ရႏူိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး..အဲလုိစိတ္နဲ႔ ဒါနၿပဳတာဟာ ပါရမီမထုိက္တဲ႔ ဒါနၿဖစ္တယ္..ဒီေလာက္ဆုိရင္ ဒါနၿပဳရၿခင္းအေၾကာင္းကုိ ေတာ္ေတာ္ရွင္းေလာက္ပါၿပီ..ဗုဒၶဘာသာ၀င္သူေတာ္စင္မ်ားအားလုံး ပါရမီထုိက္တဲ႔ ဒါနကုိၿပဳႏူိင္တဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားၿဖစ္ၾကပါေစ.........'
Subscribe to:
Posts (Atom)