မၾကာေသးခင္က အြန္လိုင္းေပၚ The
New York Times မွာ
ဖတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းတခုကေတာ့ -
ကမာၻ႔နာမည္ၾကီး တကၠသိုလ္ျဖစ္တဲ့ MIT (Massachusetts Institute of Technology) မွာ Introductory Physics ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ကို ရာဂဏန္းရွိတဲ့ ေက်ာင္းသား အမ်ားၾကီးကို ဆရာတေယာက္က မိနစ္ ၅၀ ၾကာ
သင္ၾကားပို႔ခ်တဲ့ လက္ခ်ာ
(lecture) နည္းစနစ္ကို
မသံုးေတာ့ပဲ ၊ TEAL
(Technology Enhanced Active Learning) လို႔အမည္ရတဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္သစ္တခုကို ေျပာင္းလဲလိုက္ျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းပါပဲ ။
အဲဒီလို သင္ၾကားနည္းစနစ္အသစ္ကို စတင္စဥ္းစားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကေတာ့ - အဲဒီတကၠသိုလ္မွာ သမားရိုးက် လက္ခ်ာေပးျပီး သင္ၾကားတဲ့ နည္းစနစ္ကို သံုးတဲ့အခါ ၊ စာသင္အေကာင္းဆံုး ဆရာမ်ားက သင္ၾကားတဲ့အခါမွာေတာင္ စာေမးပြဲက်တဲ့ ေက်ာင္းသားဦးေရဟာ ၁၀ - ၁၂ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိခဲ့တယ္ ။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီတကၠသို္လ္မွာ အေကာင္းဆံုးဆရာဆုရတဲ့ ဆရာသင္တဲ့အတန္းမွာေတာင္ အဲဒီဘာသာရပ္အတြက္ စာသင္ရက္မ်ားလာေလေလ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေက်ာင္းတက္ႏႈန္း (attendance) ဟာ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထိ ထိုးက်သြားခဲ့တယ္ ။ အဲဒီအေျခအေနေတြကို သံုးသပ္ျပီး TEAL ဆိုတဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္အသစ္ကို နွစ္တခ်ိဳ႕ထိ စမ္းသပ္ျပီးတဲ့အခါ အျမဲတမ္းအတြက္ ေျပာင္းလဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။
MIT တကၠသိုလ္ရဲ႕ သင္ၾကားေရးနည္းပညာစနစ္သစ္ဟာ “အျပန္အလွန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိေသာ (interactive) ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းရွိေသာ (collaborative) ၊ စာသင္သားဗဟိုျပဳသင္ယူနည္း (student-centred learning)” တို႔ေပၚမွာ အေျခခံထားပါတယ္ ။ အဲလို သင္ၾကားေရးစနစ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဆရာေတြရဲ႕ သင္ၾကားပို႔ခ်တာကိုပဲ (lecture) ထိုင္နားေထာင္ေနတာမိ်ဳး မဟုတ္ပါဖူး ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆရာေတြနဲ႔အတူျဖစ္ေစ ၊ အတန္းသားခ်င္းျဖစ္ေစ အခ်က္အလက္ေတြကို တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးတာမိ်ဳး ျဖစ္ပါတယ္ ။ အဲဒီအခါ ဆရာေတြက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို သူတို႔သင္ၾကားမယ့္ သင္ခန္းစာက အခ်က္အလက္ေတြကို သံုးျပီး ျပန္လည္ေထာက္ျပ ေဆြးေႏြး ရွင္းျပတာမိ်ဳး လုပ္ပါတယ္ ။ အဲဒီအခါ စာသင္ၾကားျခင္းဟာ ဆရာမွ ေက်ာင္းသားဆိုျပီး တစ္လမ္းသြားပဲ ျဖစ္မေနေတာ့ပဲ ၊ ဆရာ နဲ႔ ေက်ာင္းသားၾကား အျပန္အလွန္ျဖစ္ေနတာမိ်ဳး ၊ ဆရာကပဲ သင္ခန္းစာကို ပံုေသခ်ျပီး သင္ေပးေနတာမဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အျမင္ေတြ သံုးသပ္ခ်က္ေတြ ေတြးေခၚတာေတြကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားတာမိ်ဳး ျဖစ္ပါတယ္ ။
ခုေခတ္ နိုင္ငံတကာပညာေရးမွာ (နာမည္ၾကီး တကၠသိုလ္မ်ားအပါအ၀င္ ) ထံုးတမ္းစဥ္လာ (conventional) သင္ၾကားနည္းစနစ္ျဖစ္တဲ့ လက္ခ်ာ (lecture) အစား ခုလို သင္ၾကားနည္းစနစ္အသစ္ေတြကိုဘက္ကို အားစိုက္လာၾကပါတယ္ ။ MIT တကၠသိုလ္အျပင္ တျခားတကၠသိုလ္မ်ားျဖစ္တဲ့ Rensselaer Polytechnic Institute, North Carolina State University, the University of Maryland, the University of Colorado at Boulder and Harvard တို႔မွာလည္း ရူပေဗဒပညာရပ္ကို ထံုးတမ္းစဥ္လာ (conventional) သင္ၾကားနည္းစနစ္အစား ၊ “အျပန္အလွန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိေသာ (interactive) ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းရွိေသာ (collaborative) ၊ စာသင္သားဗဟိုျပဳသင္ယူနည္း (student-centred learning)” တို႔ကိုအေျခခံတဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြကို သံုးလာၾကပါတယ္ ။
Harvard တကၠသိုလ္မွာ ရူပေဗဒပညာရွင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ Professor Mazur က ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္ ..
“Just as you can’t become a marathon runner by watching marathons on TV, likewise for science, you have to go through the thought processes of doing science and not just watch your instructor do it.”
Nobel Prize-winning physicist Carl Wieman ကလည္း ...
the human brain “can hold a maximum of about seven different items in its short-term working memory and can process no more than about four ideas at once.”
ဆိုျပီး သူ ေရးသားတင္ျပတဲ့ စာတမ္းတခုထဲမွာ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္ ။
အဲဒါေၾကာင့္ တစ္နာရီနီးပါးၾကာေလ့ရွိတဲ့ လက္ခ်ာ (lecture) ေတြမွာ ဆရာက သင္ၾကားပို႔ခ်ေနတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ အကုန္လံုးကို ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ ဦးေနွာက္ထဲ ၀င္သြားနိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္ ။ အနည္းအက်ဥ္းသာ ၀င္နိုင္မယ္ထင္တယ္လို႔ သူက ဆက္ ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။
အခုလိုပညာရွင္ေတြအမ်ားအျပား ေထာက္ခံေနၾကတဲ့ “အျပန္အလွန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိေသာ (interactive) ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းရွိေသာ (collaborative) ၊ စာသင္သားဗဟိုျပဳသင္ယူနည္း (student-centred learning)” ေပၚအေျခခံတဲ့ သင္ၾကားနည္းေတြကို ခုေခတ္ နိုင္ငံတကာရဲ႕ေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာအသံုးျပဳလာၾကေပမယ့္ ၊ သင္ၾကားနည္း (pedagogy) ေတြကေတာ့ တမိ်ဳးစီ ကြာျခားၾကပါတယ္ ။ ဥပမာ - - MIT မွာ အသံုးျပဳတဲ့ TEAL (Technology Enhanced Active Learning) နည္းစနစ္မွာ ေက်ာင္းသားအေယာက္ ၈၀ ဟာ စားပြဲရွည္ ၁၃ ခုမွာ အဖြဲ႔လိုက္ ထိုင္ၾကျပီး ၊ သူတို႔ေရွ႕မွာ ကြန္ျပဴတာေတြ ရွိေနပါတယ္ ။ ကထိကဆရာမ (lecturer) က စာသင္ရင္း ထုတ္လိုက္တဲ့ ေမးခြန္းပုစၥာေတြ အဲဒီ ကြန္ျပဴတာေတြေပၚမွာလာေပၚတဲ့အခါ ၊ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးစီမွာ ကိုင္ထားတဲ့ clicker လို႔ေခၚတဲ့ ၾကိဳးမဲ့ဆက္သြယ္ေရးပစၥည္းကိုသံုးျပီး ၊ ကိုယ္ထင္တဲ့အေျဖကို ေရြးခ်ယ္နိုင္ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့အေျဖဟာ ကထိကဆရာမနဲ႔ နည္းျပဆရာမေတြရဲ႕ ကြန္ျပဴတာမွာ သြားေရာက္ေပၚပါတယ္ ။ စာသင္ခန္းထဲမွာလည္း အျဖဴေရာင္သင္ပုန္း (white board) ေတြ ၊ ၾကီးမားတဲ့ display screen ေတြ နံရံေတြမွာ ကပ္ထားပါတယ္ ။
အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၂.၅ မီလီလ်ံကုန္က်တဲ့ အဲဒီစာသင္ခန္းနွစ္ခန္းဟာ အဲေလာက္ထိအကုန္အက်ခံျပီး မလုပ္သင့္ဖူးလို႔ တခ်ိဳ႕က ေ၀ဖန္ၾကပါတယ္ ။ ဒါ့အျပင္ MIT မွာတက္ေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က အဲဒီသင္ၾကားနည္းစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မၾကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြလည္း ရွိပါတယ္ - - အဖြဲ႔လိုက္ ေဆြးေႏြးရတဲ့အခါ ပိုေတာ္တဲ့သူေတြက စိတ္ရွည္လက္ရွည္မရွင္းျပပဲ သူတို႔ဘာသာပဲ ပုစၥာေတြ ေလ့က်င့္ခန္းေတြကိုေျဖသြားလို႔ အားနည္းသူေတြ ဘာမွလိုက္မမွီနိုင္တာမိ်ဳး ၊ အခန္းထဲမွာ အားလံုးက ေျပာဆို ေဆြးေႏြးေနၾက ၊ ကထိကနဲ႔ နည္းျပေတြက ဟိုဟိုဒီဒီ သြားလာေနတဲ့အတြက္ သူတို႔တြက္ အာရံုလြင့္ပါးတာေတြျဖစ္ရတာမိ်ဳး ၊ ေက်ာင္းတက္ႏႈန္းကို ေအာင္မွတ္ရဲ႕ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းအျဖစ္ထည့္သြင္းထားတဲ့အတြက္ မျဖစ္မေနေက်ာင္းတက္ေနရတာမိ်ဳး ။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ခုလိုသင္ၾကားနည္းစနစ္ကို ေထာက္ခံသူေတြလည္း မ်ားျပားတာေတြ႔ရပါတယ္ ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သင္ၾကားနည္းစနစ္တခုဟာ လူတိုင္းအတြက္ အမွားအယြင္းကင္းျပီး ျပီးျပည့္စံုဖို႔ ခဲယဥ္းလွပါတယ္ ။ သင္ၾကားနည္းစနစ္တခုေအာင္ျမင္ဖို႔ သင္ယူတဲ့ေက်ာင္းသားရဲ႕ မူရင္းစိတ္ဓါတ္ အျမင္ နဲ႔ အရည္အခ်င္း ၊ သင္ၾကားတဲ့ ဆရာဆရာမမ်ားရဲ႕ မူရင္းစိတ္ဓါတ္ အျမင္ နဲ႔ အရည္အခ်င္း ၊ သင္ၾကားေနတဲ့ဘာသာရပ္ ၊ သင္ၾကားသူက အဲဒီသင္ၾကားနည္းစနစ္အေပၚ နားလည္တဲ့အတိုင္းအတာ ၊ သင္ၾကားသူနဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားဆက္ဆံေရးအေျခအေန စတာေတြေပၚ အတိုင္းအတာတခုထိ မူတည္ေနပါတယ္ ။ အဲလို မ်ားျပားလွတဲ့အခ်က္အလက္ေတြေပၚ မူတည္ေနတဲ့အတြက္ MIT လို လူေတာ္ေတြပဲတက္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ ကမာၻေက်ာ္တကၠသိုလ္မွာေတာင္ သင္ၾကားနည္းစနစ္တခုဟာ ေက်ာင္းသားတိုင္းအတြက္ အဆင္မေျပတာ ေတြ႔ရပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ နိုင္ငံတကာမွာ အစဥ္တစိုက္ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ပညာေရးသုေတသနေတြကို အျမဲျပဳလုပ္ေနၾကရတာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္ ။
အဲဒီလို သင္ၾကားနည္းစနစ္အသစ္ကို စတင္စဥ္းစားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကေတာ့ - အဲဒီတကၠသိုလ္မွာ သမားရိုးက် လက္ခ်ာေပးျပီး သင္ၾကားတဲ့ နည္းစနစ္ကို သံုးတဲ့အခါ ၊ စာသင္အေကာင္းဆံုး ဆရာမ်ားက သင္ၾကားတဲ့အခါမွာေတာင္ စာေမးပြဲက်တဲ့ ေက်ာင္းသားဦးေရဟာ ၁၀ - ၁၂ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိခဲ့တယ္ ။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီတကၠသို္လ္မွာ အေကာင္းဆံုးဆရာဆုရတဲ့ ဆရာသင္တဲ့အတန္းမွာေတာင္ အဲဒီဘာသာရပ္အတြက္ စာသင္ရက္မ်ားလာေလေလ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေက်ာင္းတက္ႏႈန္း (attendance) ဟာ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထိ ထိုးက်သြားခဲ့တယ္ ။ အဲဒီအေျခအေနေတြကို သံုးသပ္ျပီး TEAL ဆိုတဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္အသစ္ကို နွစ္တခ်ိဳ႕ထိ စမ္းသပ္ျပီးတဲ့အခါ အျမဲတမ္းအတြက္ ေျပာင္းလဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။
MIT တကၠသိုလ္ရဲ႕ သင္ၾကားေရးနည္းပညာစနစ္သစ္ဟာ “အျပန္အလွန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိေသာ (interactive) ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းရွိေသာ (collaborative) ၊ စာသင္သားဗဟိုျပဳသင္ယူနည္း (student-centred learning)” တို႔ေပၚမွာ အေျခခံထားပါတယ္ ။ အဲလို သင္ၾကားေရးစနစ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဆရာေတြရဲ႕ သင္ၾကားပို႔ခ်တာကိုပဲ (lecture) ထိုင္နားေထာင္ေနတာမိ်ဳး မဟုတ္ပါဖူး ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆရာေတြနဲ႔အတူျဖစ္ေစ ၊ အတန္းသားခ်င္းျဖစ္ေစ အခ်က္အလက္ေတြကို တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးတာမိ်ဳး ျဖစ္ပါတယ္ ။ အဲဒီအခါ ဆရာေတြက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို သူတို႔သင္ၾကားမယ့္ သင္ခန္းစာက အခ်က္အလက္ေတြကို သံုးျပီး ျပန္လည္ေထာက္ျပ ေဆြးေႏြး ရွင္းျပတာမိ်ဳး လုပ္ပါတယ္ ။ အဲဒီအခါ စာသင္ၾကားျခင္းဟာ ဆရာမွ ေက်ာင္းသားဆိုျပီး တစ္လမ္းသြားပဲ ျဖစ္မေနေတာ့ပဲ ၊ ဆရာ နဲ႔ ေက်ာင္းသားၾကား အျပန္အလွန္ျဖစ္ေနတာမိ်ဳး ၊ ဆရာကပဲ သင္ခန္းစာကို ပံုေသခ်ျပီး သင္ေပးေနတာမဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အျမင္ေတြ သံုးသပ္ခ်က္ေတြ ေတြးေခၚတာေတြကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားတာမိ်ဳး ျဖစ္ပါတယ္ ။
ခုေခတ္ နိုင္ငံတကာပညာေရးမွာ (နာမည္ၾကီး တကၠသိုလ္မ်ားအပါအ၀င္ ) ထံုးတမ္းစဥ္လာ (conventional) သင္ၾကားနည္းစနစ္ျဖစ္တဲ့ လက္ခ်ာ (lecture) အစား ခုလို သင္ၾကားနည္းစနစ္အသစ္ေတြကိုဘက္ကို အားစိုက္လာၾကပါတယ္ ။ MIT တကၠသိုလ္အျပင္ တျခားတကၠသိုလ္မ်ားျဖစ္တဲ့ Rensselaer Polytechnic Institute, North Carolina State University, the University of Maryland, the University of Colorado at Boulder and Harvard တို႔မွာလည္း ရူပေဗဒပညာရပ္ကို ထံုးတမ္းစဥ္လာ (conventional) သင္ၾကားနည္းစနစ္အစား ၊ “အျပန္အလွန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိေသာ (interactive) ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းရွိေသာ (collaborative) ၊ စာသင္သားဗဟိုျပဳသင္ယူနည္း (student-centred learning)” တို႔ကိုအေျခခံတဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြကို သံုးလာၾကပါတယ္ ။
Harvard တကၠသိုလ္မွာ ရူပေဗဒပညာရွင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ Professor Mazur က ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္ ..
“Just as you can’t become a marathon runner by watching marathons on TV, likewise for science, you have to go through the thought processes of doing science and not just watch your instructor do it.”
Nobel Prize-winning physicist Carl Wieman ကလည္း ...
the human brain “can hold a maximum of about seven different items in its short-term working memory and can process no more than about four ideas at once.”
ဆိုျပီး သူ ေရးသားတင္ျပတဲ့ စာတမ္းတခုထဲမွာ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္ ။
အဲဒါေၾကာင့္ တစ္နာရီနီးပါးၾကာေလ့ရွိတဲ့ လက္ခ်ာ (lecture) ေတြမွာ ဆရာက သင္ၾကားပို႔ခ်ေနတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ အကုန္လံုးကို ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ ဦးေနွာက္ထဲ ၀င္သြားနိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္ ။ အနည္းအက်ဥ္းသာ ၀င္နိုင္မယ္ထင္တယ္လို႔ သူက ဆက္ ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။
အခုလိုပညာရွင္ေတြအမ်ားအျပား ေထာက္ခံေနၾကတဲ့ “အျပန္အလွန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိေသာ (interactive) ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းရွိေသာ (collaborative) ၊ စာသင္သားဗဟိုျပဳသင္ယူနည္း (student-centred learning)” ေပၚအေျခခံတဲ့ သင္ၾကားနည္းေတြကို ခုေခတ္ နိုင္ငံတကာရဲ႕ေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာအသံုးျပဳလာၾကေပမယ့္ ၊ သင္ၾကားနည္း (pedagogy) ေတြကေတာ့ တမိ်ဳးစီ ကြာျခားၾကပါတယ္ ။ ဥပမာ - - MIT မွာ အသံုးျပဳတဲ့ TEAL (Technology Enhanced Active Learning) နည္းစနစ္မွာ ေက်ာင္းသားအေယာက္ ၈၀ ဟာ စားပြဲရွည္ ၁၃ ခုမွာ အဖြဲ႔လိုက္ ထိုင္ၾကျပီး ၊ သူတို႔ေရွ႕မွာ ကြန္ျပဴတာေတြ ရွိေနပါတယ္ ။ ကထိကဆရာမ (lecturer) က စာသင္ရင္း ထုတ္လိုက္တဲ့ ေမးခြန္းပုစၥာေတြ အဲဒီ ကြန္ျပဴတာေတြေပၚမွာလာေပၚတဲ့အခါ ၊ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးစီမွာ ကိုင္ထားတဲ့ clicker လို႔ေခၚတဲ့ ၾကိဳးမဲ့ဆက္သြယ္ေရးပစၥည္းကိုသံုးျပီး ၊ ကိုယ္ထင္တဲ့အေျဖကို ေရြးခ်ယ္နိုင္ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့အေျဖဟာ ကထိကဆရာမနဲ႔ နည္းျပဆရာမေတြရဲ႕ ကြန္ျပဴတာမွာ သြားေရာက္ေပၚပါတယ္ ။ စာသင္ခန္းထဲမွာလည္း အျဖဴေရာင္သင္ပုန္း (white board) ေတြ ၊ ၾကီးမားတဲ့ display screen ေတြ နံရံေတြမွာ ကပ္ထားပါတယ္ ။
အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၂.၅ မီလီလ်ံကုန္က်တဲ့ အဲဒီစာသင္ခန္းနွစ္ခန္းဟာ အဲေလာက္ထိအကုန္အက်ခံျပီး မလုပ္သင့္ဖူးလို႔ တခ်ိဳ႕က ေ၀ဖန္ၾကပါတယ္ ။ ဒါ့အျပင္ MIT မွာတက္ေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က အဲဒီသင္ၾကားနည္းစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မၾကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြလည္း ရွိပါတယ္ - - အဖြဲ႔လိုက္ ေဆြးေႏြးရတဲ့အခါ ပိုေတာ္တဲ့သူေတြက စိတ္ရွည္လက္ရွည္မရွင္းျပပဲ သူတို႔ဘာသာပဲ ပုစၥာေတြ ေလ့က်င့္ခန္းေတြကိုေျဖသြားလို႔ အားနည္းသူေတြ ဘာမွလိုက္မမွီနိုင္တာမိ်ဳး ၊ အခန္းထဲမွာ အားလံုးက ေျပာဆို ေဆြးေႏြးေနၾက ၊ ကထိကနဲ႔ နည္းျပေတြက ဟိုဟိုဒီဒီ သြားလာေနတဲ့အတြက္ သူတို႔တြက္ အာရံုလြင့္ပါးတာေတြျဖစ္ရတာမိ်ဳး ၊ ေက်ာင္းတက္ႏႈန္းကို ေအာင္မွတ္ရဲ႕ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းအျဖစ္ထည့္သြင္းထားတဲ့အတြက္ မျဖစ္မေနေက်ာင္းတက္ေနရတာမိ်ဳး ။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ခုလိုသင္ၾကားနည္းစနစ္ကို ေထာက္ခံသူေတြလည္း မ်ားျပားတာေတြ႔ရပါတယ္ ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သင္ၾကားနည္းစနစ္တခုဟာ လူတိုင္းအတြက္ အမွားအယြင္းကင္းျပီး ျပီးျပည့္စံုဖို႔ ခဲယဥ္းလွပါတယ္ ။ သင္ၾကားနည္းစနစ္တခုေအာင္ျမင္ဖို႔ သင္ယူတဲ့ေက်ာင္းသားရဲ႕ မူရင္းစိတ္ဓါတ္ အျမင္ နဲ႔ အရည္အခ်င္း ၊ သင္ၾကားတဲ့ ဆရာဆရာမမ်ားရဲ႕ မူရင္းစိတ္ဓါတ္ အျမင္ နဲ႔ အရည္အခ်င္း ၊ သင္ၾကားေနတဲ့ဘာသာရပ္ ၊ သင္ၾကားသူက အဲဒီသင္ၾကားနည္းစနစ္အေပၚ နားလည္တဲ့အတိုင္းအတာ ၊ သင္ၾကားသူနဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားဆက္ဆံေရးအေျခအေန စတာေတြေပၚ အတိုင္းအတာတခုထိ မူတည္ေနပါတယ္ ။ အဲလို မ်ားျပားလွတဲ့အခ်က္အလက္ေတြေပၚ မူတည္ေနတဲ့အတြက္ MIT လို လူေတာ္ေတြပဲတက္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ ကမာၻေက်ာ္တကၠသိုလ္မွာေတာင္ သင္ၾကားနည္းစနစ္တခုဟာ ေက်ာင္းသားတိုင္းအတြက္ အဆင္မေျပတာ ေတြ႔ရပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ နိုင္ငံတကာမွာ အစဥ္တစိုက္ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ပညာေရးသုေတသနေတြကို အျမဲျပဳလုပ္ေနၾကရတာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္ ။
No comments:
Post a Comment