အသိ ႏွင့္ အက်င့္

       လူအမ်ားဟာ အေတာ္ကိုခက္ပါသည္။ ထိုအထဲမွာ ကၽြန္မလည္းအပါအ၀င္ ျဖစ္ပါသည္။ ထစ္ခနဲဆို စိတ္တိုရ၊ ေဒါသျဖစ္ ရတာနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ကကိုယ့္ကို ပင္ပန္းေစပါတယ္။ ``ငါကေတာ့ မဟုတ္မခံပဲ။ နည္းနည္းမွ လာမေက်ာနဲ႔။ သူမ်ားကိုလည္း မဟုတ္တာမလုပ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုလည္း လာမလုပ္နဲ႔။ နည္းနည္းေလးမွ အထိမခံႏိုင္ဘူး´´ ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြက ႏွလံုးသားမွာ စြဲလ်က္ရိွၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္လွၿပီထင္ၿပီး စိတ္ႀကီး၀င္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အတၱမာန္ေတြပါပဲ။ လူငယ္ပီပီ အတၱစိတ္ထားၿပီး မာန္တက္ေနျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားထားတဲ့ `ခႏၱီ´ဆိုတဲ့ သည္းခံျခင္းဂုဏ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးလူႀကီးသူမမ်ားက `ငါသာငါထက္မာန္မတက္နဲ႔´ဟု ဆံုးမခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

        အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ေသာမ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ၾကၿပီး အေကာင္းျမင္ တတ္သူသည္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာမ်ားကို ခံစားရေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္မအခု၀န္ထမ္းလုပ္သက္ (၁)ႏွစ္တာကာလအတြင္း အလႊာေပါင္းစံု၊ စိတ္ေနသေဘာထား အမ်ဳိးမ်ဳိးရိွေသာ လူမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံခဲ့ရၿပီး မိတ္ေဆြသစ္မ်ား တိုးပြားခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္မက အေဆာင္ေနၿပီး အလုပ္လုပ္ရ သျဖင့္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာကဲ့သို႔ ေနထိုင္ပံုႏွင့္မတူေသာ အေတြ႕အၾကံဳသစ္ မ်ားလည္း အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ ဘ၀ကို လက္ေတြ႔က်က် က်င့္သံုးရသည့္အတြက္ ေငြႏွင့္၀ယ္ယူ၍မရေသာ ဘ၀ေပးသင္ခန္းစာမ်ား ရရိွခဲ့ပါသည္။

        ကၽြန္မအရင္က မိဘမ်ားႏွင့္ခြဲခြာၿပီး အေဆာင္မေနဖူးပါ။ ယခုအလုပ္၀င္မွ မိဘမ်ား ႏွင့္ခြဲၿပီး အေဆာင္ေန ခဲ့ရပါသည္။ အေဆာင္ဆိုေတာ့ မိမိေနထိုင္ကဲ့ သို႔အိမ္ႏွင့္မတူပါဘူး။ ကိုယ့္အိမ္မွာဆို အေမက ထမင္းျဖဴျဖဴ၊ ဟင္းပူပူႏွင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ တို႔စရာေလးေတြအစံု ခ်က္ေပးထားသည္ကိုပင္ ဟိုဟင္းမႀကိဳက္၊ ဒီဟင္းမႀကိဳက္ဆိုၿပီး မိဘအေပၚ ႏြဲ႔ဆိုးဆိုး မိပါေသးသည္။ အခုမွ ကၽြန္မေနာင္တရမိပါသည္။ ကၽြန္မရဲ႕လစာေလးနဲ႔ မိဘအိမ္မွာေနသလို အၿမဲတမ္းဟင္းေကာင္း ေကာင္းစားႏိုင္ပါမည္နည္း။ အဘယ္မွာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စားႏိုင္ပါ မည္နည္း။ မိဘအိမ္ကိုသာတမ္းတၿပီး ကိုယ္ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းကိုမစားလွ်င္လည္း ငတ္ေန႐ံုပင္ရိွေတာ့မည္။ ဒါေတြကိုသိလ်က္နဲ႔ ကၽြန္မအသင့္အတင့္ ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္ျဖစ္ေနပါ သည္။ ထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္မစားခ်င္တာကို စီစဥ္ေကၽြးေမြးရွာေကၽြးခဲ့ေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ ေက်းဇူးတရားမ်ားကို ေအာက္ေမ့သတိရလ်က္ရိွပါသည္။ ကၽြန္မ၏အိမ္ကိုသာ အစဥ္အၿမဲ သတိရလ်က္ ရိွပါသည္။

       အေဆာင္အတြင္း ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရသလို ကိုယ့္ရဲ႕တာ၀န္မ်ားကိုလည္း ကိုယ္တိုင္လုပ္ေဆာင္ ရပါသည္။ ကိုယ္မွမလုပ္ရင္လဲ ကိုယ့္တာ၀န္မ်ားကို ဘယ္သူမွ လာလုပ္ေပးမည္မဟုတ္ပါ။ အိမ္မွာဆိုလွ်င္ ရံဖန္ရံခါ မိဘ၊ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမမ်ားက ကိုယ့္ရဲ႕တာ၀န္မ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းကူညီလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ မိမိတစ္ေယာက္ တည္းေနရတဲ႔အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ကိုယ္မွမလုပ္လွ်င္လည္း ကိုယ့္အလုပ္ မၿပီးႏိုင္ျဖစ ္ေပ လိမ့္မည္။ အခုမွ ေက်းဇူးတရား အားလံုးကို သေဘာေပါက္မိပါသည္။

         ကၽြန္မေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္လည္း ကိုယ့္မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားေလာက္ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူကမွ ကူညီေပးႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ လူတိုင္းအိမ္ကို သတိရတမ္းတလ်က္ မိဘ မ်ားရဲ႕ေမတၱာကို ငတ္မြတ္ေတာင့္တမိၾကပါသည္။ အခုေတာ့ မိဘမ်ားနဲ႔ေ၀းေနၿပီး သူစိမ္းမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္ရသည့္ အခါ လူလူခ်င္း ေက်ာခ်င္သူ မ်ားလည္း ရိွပါသည္။ မေျပာပေလာက္ေသာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ ကေလးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမာန္၀င့္ေနျခင္မွာ ရွက္စရာေကာင္းပါသည္။ ကၽြန္မလည္း တခါတေလ ဤကဲ့သို႔စိတ္မ်ဳိး ရိွပါသည္။ အဘက္ဘက္က အသိမကႂကြယ္ေသးသည့္ ကၽြန္မလို သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာပဲဟု ေတြးေတာ မိပါသည္။ ကၽြန္မလည္း ျပဳျပင္ဖို႔ အမ်ားႀကီးလိုပါေသးသည္။

        ကၽြန္မကို အသံမာမာႏွင့္ ၾသဇာေပးလွ်င္ ကၽြန္မ မႀကိဳက္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူမ်ားကလည္း အေျပာမတတ္၊ ႏႈတ္ခ်ိဳသွ်ိဳတစ္ပါးဆိုသည္ကို နားမလည္၊ အျပဳသေဘာႏွင့္ ေျပာဆိုျခင္းထက္ ေလသံမာမာႏွင့္ ဆရာလုပ္ၾသဇာေပးေနရလွ်င္ ေက်နပ္ေနသည့္ လူစားမ်ိဳးလည္း မ်ားလွ ပါသည္။ ဆရာလုပ္သူကလုပ္၊ ၾသဇာေပးသူကေပးႏွင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုး ျပဳျပင္သင့္သည့္အခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေလသံမာမာေျပာသူကလည္း ေလသံသာေျပာင္းလိုက္ၿပီး ခံရသူကလည္း သည္းခံျခင္းတရားကို ႏွလံုးသြင္းမိလွ်င္ စိတ္ႏွလံုး ခ်မ္းေျမ႕ေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ သည္းမခံဘဲ ခိုက္ရန္ေဒါသျဖင့္ မာန္ တ၀င့္၀င့္
ျဖစ္ခ ဲ့လွ်င္ ႏွလံုးစိတ္၀မ္း မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

        ကၽြန္မဖတ္ရတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး သကၤန္း၀တ္႐ံုထားသည္မွာ မညီမညာျဖစ္ေနပါသည္။ ဤသည္ကို (၇)ႏွစ္အရြယ္ ရွင္သာမေဏကေလးက ``ဤသို႔၀တ္႐ုံရပါသလား´´ဟု ေထာက္ျပ ေမးျမန္းသည္ကို လိုလားႏွစ္သက္စြာခံယူ၍ သကၤန္းကိုလည္း ျပဳျပင္၀တ္႐ုံခဲ့ပါသည္။ ထိုသာမေဏကေလးအား အမွားကို ၫႊန္ျပေပးသူအျဖစ္ လက္အုပ္ခ်ီရွိခိုးခဲ့ပါသည္။

      (၇)ႏွစ္အရြယ္ သာမေဏကေလး၏ အဆံုးအမကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာခံယူခဲ့ ပါသည္။ ကၽြန္မသာဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ထက္ငယ္သူက လာၿပီးဆရာလုပ္ရပါမည္လားဟု မေက်မနပ္ႏွင့္ အေတာမသတ္ႏိုင္ေသာ ေဒါသကို ရပ္စဲႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။

       ရွင္သာရိပုတၱရာကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ စိတ္ထားအသိိႏွင့္ ကၽြန္မတို႔လို `စိတ္႐ိိုင္းမာန္တက္၊ အမ်က္မသိုႏိုင္သူ´မ်ားႏွင့္ကား မႏိႈင္းအပ္မယွဥ္သာ အကြာႀကီးကြာျခားလွပါသည္။ ကၽြန္မတို႔သည္ သည္းခံျခင္းတရားဆိုသည္ကို သိသာသိပါသည္။ မက်င့္ေဆာင္ႏိုင္ၾကပါ။ ႏႈတ္္ကသာ သည္းခံေရး တရားေဟာေနပါသည္။ လက္ေတြ႕မွာ သည္းခံႏိုင္မႈ နည္းပါးလွပါသည္။ ဘ၀င္က်က် သည္းခံျခင္းမ်ိဳးထက္ ေၾကာက္၍ သည္းခံျခင္းမ်ိဳးသာ မ်ားလွပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အသိႏွင့္အက်င့္ တစ္ထပ္တည္းက်စြာ က်င့္ႀကံပြားမ်ားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနထိုင္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါသည္။